آیت‌الله منتظری

4 - نور بلند مرتبه

"و شهاب سطع نوره"

( و ستاره ای است که نورش بلند گردید.)

"شهاب" در اصل به معنای شعله آتش است. در قرآن کریم تعبیر "شهاب" به همین معنا در داستان بازگشت حضرت موسی به مصر آمده است، آنجا که می‎فرماید: (اذ قال موسی لا هله انی آنست نارا سآتیکم منها بخبر أو آتیکم بشهاب قبس لعلکم تصطلون ) سوره نمل (27)، آیه 7. یعنی: "به یاد بیاور هنگامی را که موسی به خانواده اش گفت آتشی به نظرم رسید، به زودی از آن خبری برایتان خواهم آورد، یا شعله آتشی برایتان می‎آورم تا خود را گرم کنید." به ستارگان آسمان هم چون تکه نور هستند و از آنها نور منتشر می‎شود شهاب می‎گویند. سنگ های آسمانی هم وقتی به جو زمین برخورد می‎کنند آتش می‎گیرند و تکه ای نورانی می‎شوند، به همین خاطر به آنها شهاب سنگ گفته می‎شود.

"سطع" به معنای بالا رفتن و منتشر شدن نور است؛ "نور ساطع" یعنی نوری که بلند و مرتفع است. حالا امیرالمؤمنین (ع) پیغمبراکرم (ص) را تشبیه به ستاره ای کرده اند که نورش خیلی بلند است و محوطه زیادی را نورافشانی می‎کند. می‎فرماید: پیامبر یک شئ نورانی است که نورش خیلی علو دارد و زیاد است.

"و زند برق لمعه"

( و آتش زنه ای است که شعله آن درخشید.)

در گذشته که کبریت نبود وقتی می‎خواستند آتش روشن کنند از سنگ های