"اوعبته الاصداف" در بعضی از نسخه ها "اوعته الاصداف" نقل شده شرح ابن ابی الحدید، ج 7، ص 29؛ و منهاج البراعة، ج 7، ص 46 و هر دو به یک معناست، "اوعب" به معنای "جمع" است و "اوعی" به معنای "حفظ". میفرماید: "و ما اوعبته الاصداف" خداوند به آن چیزهایی که در صدفها جمع شده یا حفظ شده است عالم و آگاه است.
"حضنت" عطف است بر "اوعبته"؛ "حضنت" از "حضن و حضانت" در اصل به معنای در بغل گرفتن است، حق الحضانة به معنای حق در بغل گرفتن مادر است که فرزند خود را در بغل میگیرد. "ما حضنت علیه امواج البحار" یعنی خداوند به آنچه امواج دریا در بغل دارد عالم و داناست. ممکن است به این دلیل که "حضنت" با "علی" متعدی شده است متضمن معنای احاطه باشد، و چنین معنا شود که آنچه را امواج دریا به آن احاطه دارد از علم خدا مخفی نیست.
"و ما غشیته سدفة لیل او ذر علیه شارق نهار"؛ "سدفة" به معنای تاریکی است، "سدفة لیل" به معنای تاریکی شب است. "ما غشیته سدفة لیل" یعنی آن چیزی که تاریکی شب آن را از چشم مخفی میکند. "ذر" به معنای "طلع" است. "شارق" به معنای نورانی است، و "شارق نهار" یعنی روز روشن و نورانی. "سدفة لیل" و "شارق نهار" از باب اضافه صفت به موصوف هستند. معنای جمله این است که خداوند هر آنچه را تاریکی شب از دیده ها مخفی میکند و یا روشنایی روز بر آن طلوع مینماید آگاهی دارد.
"و ما اعتقبت علیه اطباق الدیاجیر و سبحات النور، و اثر کل خطوة ، و حس کل حرکة ، و رجع کل کلمة ، و تحریک کل شفة"
(و نیز خداوند به آنچه پی درپی پرده های تاریکی و درخشندگی های نور بر آن وارد گردیده، و به نشانه هر گامی و به صدای آهسته هر حرکتی و به آوای هر سخنی و به حرکت و جنبش لبها عالم و داناست.)
"و ما اعتقبت علیه اطباق الدیاجیر و سبحات النور"؛ "اعتقبت" از ماده "تعاقب"
.jpg)
