آیت‌الله منتظری

خطبه 91 (درس 120)

و منها فی صفة الملائکة :

"ثم خلق سبحانه لا سکان سماواته، و عمارة الصفیح الاعلی من ملکوته خلقا بدیعا من ملائکته، ملا بهم فروج فجاجها، و حشا بهم فتوق اجوائها، و بین فجوات تلک الفروج زجل المسبحین منهم فی حظائر القدس، و سترات الحجب، و سرادقات المجد، و وراء ذلک الرجیج الذی تستک منه الاسماع، سبحات نور تردع الابصار عن بلوغها، فتقف خاسئة علی حدودها، انشاءهم علی صور مختلفات، و أقدار متفاوتات، أولی اجنحة تسبح جلال عزته"

موضوع بحث درسهایی از نهج البلاغه، خطبه نود و یکم بود که قسمت هایی از آن را خواندیم. در درسهای قبل گفتیم علت نامگذاری این خطبه به خطبه اشباح این است که "اشباح" جمع "شبح" و معمولا به جسمهای مثالی گفته می‎شود؛ جسم مثالی به آن جسمی می‎گویند که نه با این چشم مادی دیده می‎شود و نه روح مجرد است، بنابراین ملائکه چون نه روح مجرد هستند و نه با این چشمها دیده می‎شوند به آنها نیز اشباح گفته می‎شود، حال چون قسمت عمده این خطبه پیرامون ملائکه بوده نام آن را خطبه اشباح گذاشته اند.

کلام حضرت (ع) در آن قسمت آخری که خواندیم پیرامون خلقت آسمان