آیت‌الله منتظری

همه آنها را گفته اید، اما نفس پیغمبر(ص) یک تأثیر دیگری داشت و خدا یک قدرت قبولی به او داده بود که خواهی نخواهی تأثیر کلامش زیاد بود، اما شما کلامتان آن تأثیر را ندارد.شرح ابن ابی الحدید، ج 6، ص 390

این یک کم لطفی است از ابن ابی الحدید، و شاید هم این کلام برخاسته از روح عدم قبول ولایت اهل بیت از جانب اوست، و همین سخن دلیلی است بر رد گفته آنهایی که می‎گویند "ابن ابی الحدید شیعه بوده است". به هرحال جواب ابن ابی الحدید این است که:

عظمت پیامبر(ص) به جای خود، ولی اولا: پیغمبراکرم (ص) هم این طور نبود که هر کسی سخن او را می‎شنید به او ایمان می‎آورد؛ بهترین شاهد بر این مدعا کفار قریش بودند که با وجود این که پیغمبر(ص) رسما آنها را دعوت کرده و حتی در مجلسی از آنها ضیافت هم فرمود و از آنها خواست به او ایمان بیاورند، باز هم در حدی با آن حضرت مخالفت کردند و کمر به قتل او بستند که ناگزیر به ترک مکه و مهاجرت به مدینه شدند؛ و جنگهای دیگری هم که در ارتباط با اسلام به وسیله کفار و منافقین انجام شده به همین خاطر بوده که آنها نمی خواستند زیر بار گفته رسول خدا(ص) بروند.

و ثانیا: همین ابوبکر و عمر و عثمانی که مراد و مقصود شمایند، این بلا را به سر علی (ع) آوردند که کسی برای آن حضرت ارزشی قائل نباشد! آیا اگر ابوبکر و عمر بلافاصله پس از رحلت حضرت رسول (ص) امیرالمؤمنین (ع) را هتک حرمت نمی کردند، اگر آن هجوم به درب خانه علی (ع) و آتش زدن آن نبود، اگر ریسمان بر گردن حضرت علی (ع) نینداخته و او را با وضع ذلت باری برای گرفتن بیعت به مسجد نبرده بودند، و اگر سیلی به صورت حضرت فاطمه (س) نزده و فدک را از او