"الذی" میباشد، یعنی "و الذی وقت لکم الاجال"؛ و باز این جمله صفت است برای "الله" یعنی آن خدایی که اجلهای شما را معلوم کرده است. شاید مقصود از جمله این باشد که بدانید در آخر مردنی هم در کار هست و اختیار بردن شما از این دنیا هم به دست خداست.
"و البسکم الریاش"، همان ترکیبی که در عبارت جمله قبل گفتیم در این جمله و دو جمله بعد هم وجود دارد. "البسکم" از ماده "لبس" به معنای پوشیدن است، "الریاش" جمع "ریش" نیست، "ریش" و "ریاش" هر دو مفرد هستند و به معنای لباس فاخر؛ یعنی آن خدایی که لباس فاخر زیبایی را به شما پوشاند.
"و ارفغ لکم المعاش" و آن خدایی که معاش را برای شما وسیع قرار داده است.
خداوند در سوره ابراهیم فرموده است: (الله الذی خلق السماوات و الارض و انزل من السماء ماء فاخرج به من الثمرات رزقا لکم و سخر لکم الفلک لتجری فی البحر بامره و سخر لکم الانهار، و سخر لکم الشمس و القمر دائبین و سخر لکم اللیل و النهار، و آتیکم من کل ما سألتموه)سوره ابراهیم، آیات 32 تا 34 خداوند آسمان و زمین را آفرید و از آسمان آب فرو فرستاد و از آن انواع میوه ها را برای شما آفریده، و برای رفاه حال شما دریا را مسخر کرده تا بتوانید کشتیرانی کنید، و برای شما نهرها و ماه و خورشید را مسخر کرده و شب و روز را آفریده، و برای شما هرچه خواسته اید فراهم فرموده است.
این آیات در این مورد از آیات جالب قرآن است. نعمت های خدا بر بندگان حد و اندازه ندارد و این معنای کلام حضرت است که فرموده: "و ارفغ لکم المعاش" روزی شما را واسع قرار داده است، و در پایان همین آیات از سوره ابراهیم فرموده: (و ان تعدوا نعمة الله لاتحصوها ان الانسان لظلوم کفار) نعمت های خدا آنقدر
.jpg)
