"و من ابصر بها بصرته، و من ابصر الیها اعمته"
(و کسی که به وسیله دنیا نگریست دنیا او را آگاه و بینا کرد، و کسی که به خود دنیا نگریست دنیا او را کور کرد.)
"ابصر بها" با "ابصر الیها" فرق دارد، "ب" در "بها" برای سببیت است، یعنی اگر به سبب و به وسیله دنیا نگاه کند او را بصیر و بینا میکند، دنیا را عینک قرار دهد و با آن واقعیات را ببیند، در آن صورت حقایق را میبیند، مال دنیا برای او عبرت است، مقام دنیا برای او عبرت است، سرمایه داران و زورمداران برای او عبرت میشوند، و هرچه از زر و زیور دنیا میبیند همه برای او وسیله عبرت است. اما اگر "الیها" باشد، یعنی به سوی او توجه کند و با نظر شیفتگی به دنیا نگاه کند آن وقت است که چشم دلش کور میشود و بی وفایی دنیا را نمی بیند.
مرحوم سید رضی در مورد زیبایی این دو جمله حضرت که فرموده "من ابصر بها بصرته، و من ابصر الیها اعمته" و هدفی که حضرت از معنای آنها داشته کلامی دارد: شخص متأمل اگر در فرمایش حضرت: "من ابصر بها بصرته" تأمل کند زیر آن معنای اعجاب انگیز هدف عمیقی را مییابد که عمق آن درک نمی شود، به ویژه اگر جمله: "و من ابصر الیها اعمته" به آن ضمیمه شود، زیرا بین آن دو فرق واضح و روشن و عجیب و آشکار مییاید.