اینها همه اوصافی است که برای "امراء" ذکر شده؛ فرمودند: خدا رحمت کند کسی را که حکمی را بشنود و خوب حفظ کند و... حالا هم میفرمایند: "راقب ربه" یعنی آن انسان همیشه مراقب دستورهای الهی باشد، به دستورات الهی عمل کند و رضای خدا را به دست آورد.
"خاف ذنبه" از گناهان خود بترسد، نه این که گناهان خود را به حساب نیاورد.
"قدم خالصا" اعمال خالص را برای خود پیش بفرستد؛ نمازی که خالص از ریا باشد، روزه ای که خالص باشد، حج و جهادی که خالص باشند، و خلاصه همه اعمال را با خلوص انجام دهد. این که انسان عمل را خالصانه انجام دهد یک هنر است؛ آن پنج نان جوی که حضرت امیر، حضرت فاطمه و حسنین (ع) و فضه خادمه در راه خدا به فقیر و اسیر و مسکین دادند از نظر مقدار خیلی ناچیز بود، ولی آنچه باعث شد خدا آن را در آیه قرآن ذکر کندسوره دهر (انسان)، آیه 8 و زبانزد خاص و عام شود همان اخلاصی بود که هنگام عمل وجود داشت.
"و عمل صالحا" یعنی آن کسی که عملش صالح باشد و اعمال نیکو انجام دهد.
"اکتسب مذخورا" آن کسی که اعمال ذخیره برای خود کسب میکند؛ اعمال نیک و بدی که انسان انجام میدهد خواهی نخواهی برای انسان ذخیره میشود، ولی در این جمله مقصود اعمال نیک است؛ یعنی کارش عمل صالح انجام دادن باشد.
"و اجتنب محذورا" و از چیزهایی که محذور دارد دوری کند، چیزهایی که محذور دارد آن چیزهایی است که برای انجام آن ترسانده شده و از نزدیک شدن به آن بر حذر داشته شده است. انسان از محرمات و گناهان بر حذر داشته شده و به انسان گفته شده که از این گونه کارها به دور باشد، پس باید خود را از آنها دور نگه دارد.
.jpg)
