باشد. در آخرت هم قرآن فرموده: (و فیها ما تشتهیه الانفس و تلذ الاعین)سوره زخرف، آیه 71 در بهشت از هرچه خوشت میآید و چشمت از آن لذت میبرد وجود دارد. مقصود حضرت از شهوات در این جمله خواسته های خوب بهشتی است، مقامات و درجات و قصرها و حورالعین و هرچه مربوط به قیامت است، آنها شهوتهایی است که مطابق آرزو و میل هاست.
"و اهواء اللذات"، این عبارت هم از باب اضافه صفت به موصوف است و در اصل "اللذات الاهواء" بوده و به معنای لذتهای خواسته شده میباشد؛ یعنی ما و حضرت محمد(ص) را در جایی که لذت خواسته ها وجود دارد (بهشت) جمع کن.
"و رخاء الدعة" یکی از اوصاف بهشت این است که آنجا محل آرامش و سکونت است، در بهشت جنگ و ستیز نیست، ولی جهنمی ها در جهنم جنگ و ستیز دارند و برای یک وجب جا با هم دعوا و داد و فریاد میکنند. "و رخاء الدعة" یعنی ما را با حضرت محمد(ص) در جایی که سکوت و آرامش است جمع کن.
"و منتهی الطمأنینة" یکی دیگر از اوصاف بهشت این است که آنجا محل آرامش قلبهاست. انسان در این دنیا آرامش ندارد ولی در قیامت این طور نیست و همه در منتهای آرامش قرار دارند. حضرت به درگاه خداوندی عرضه میدارند: خدایا ما را با حضرت محمد(ص) در محلی که منتهای آرامش قلبی است اسکان ده. "و تحف الکرامة" و ما را در جایی که تحفه ها و ارمغانهای کرامت و بزرگواری است قرار بده.
.jpg)
