"و جابل القلوب علی فطرتها"، "جابل" از ماده "جبل" به معنای "خلق" است، "جابل" یعنی "خالق"؛ مقصود از "قلوب" نفوس ناطقه انسانی است؛ یعنی ای خالقی که دلهای مردم را بر فطرتشان خلق کرده ای. "شقیها و سعیدها" بیان قلوب است، یعنی ای خالق دلهایی که یا شقی و شقاوتمند و یا سعید و خوشبخت هستند. البته این شقاوت و سعادت به اعتبار زمانهای بعدی است که انسانها در راههای کج و یا راههای راست قدم میگذارند، وگرنه خلقت الهی بر فطرتهای پاک است.
درود بر رسول خدا(ص)
"اجعل شرائف صلواتک و نوامی برکاتک علی محمد عبدک و رسولک"
(قرار ده درودهای شریف و برکتهای زیاد خود را بر محمد(ص) که بنده تو و فرستاده تو میباشد.)
از این قسمت دعای حضرت شروع میشود، عرض میکند: خدایا درودهای شریفت را بر حضرت محمد(ص) قرار ده. "شرائف صلواتک" اضافه صفت به موصوف است و این کار در عرب شایع است، در اصل "اجعل صلواتک الشرائف" است، یعنی صلواتهای شریفت. "و نوامی برکاتک" و برکتهای زیاد خود را بر محمد(ص) قرار ده. این جمله نیز مانند جمله قبل از قبیل اضافه صفت به موصوف است و اصل آن "برکاتک النوامی" است. "نوامی" جمع "نامی" است و "نامی" به معنای چیزی است که دارای رشد و نمو باشد. "علی محمد عبدک و رسولک" بر محمد(ص) که بنده و فرستاده توست. "علی محمد" جار و مجرور متعلق به "اجعل" است؛ یعنی ای خدایی که گستراننده زمین و نگهدارنده آسمان و خالق قلوب هستی، درودهای زیبا و برکتهای زیاد خود را بر محمد که بنده و رسول توست قرار ده.
.jpg)
