آیت‌الله منتظری

"و کیف یراعی النباءة من أصمته الصیحة ؟"

(و چگونه از صدای خفیف متأثر می‎شود کسی که از صدای بلند گوش او کر است ؟)

"نبأة" صدای خفیف، و "صیحة" صدای بلند را می‎گویند.

ظاهرا حضرت کلام خدا و پیغمبر او را به صدای بلند، و فرمایش خودش را به صدای خفیف تشبیه کرده است. حضرت می‎فرمایند: آدمی که قرآن و کلام خدا و پیغمبراکرم (ص) در او اثر نکرده، معلوم است که سخن من که در درجه بعد از کلام خدا و پیغمبر است در او اثر نخواهد داشت.

با این که انسان به حسب فطرت به گونه ای است که در مقابل حق تسلیم است، اما گاهی در قساوت به جایی می‎رسد که دیگر هیچ کلام حقی در او اثر نمی کند. قرآن خطاب به بنی اسرائیل می‎فرماید: (ثم قست قلوبکم من بعد ذلک فهی کالحجارة او اشد قسوة و ان من الحجارة لما یتفجر منه الانهار و ان منها لما یشقق فیخرج منه الماء و ان منها لما یهبط من خشیة الله و ما الله بغافل عما تعملون)سوره بقره، آیه 74 دل شما به قدری قساوت پیدا کرده و سخت شده که مثل سنگ شده یا سخت تر از آن، چه آن که از بعضی سنگها نهرهای آب در می‎آید و بعضی سنگها هستند که می‎شکافند و از آنها آب بیرون می‎آید و بعضی از آنها از ترس خدا سقوط می‎کنند، و خدا از آنچه شما عمل می‎کنید غافل نیست.

"ربط جنان لم یفارقه الخفقان"

(محکم باد دلی که اضطراب و ترس از خدا از آن جدا نشده و همیشه از ترس خدا مضطرب است.)

"جنان" یعنی دل، اما "جنان" جمع "جنة" به معنای باغ است.

حضرت علی (ع) بعد از آن که در حق پیمان شکنان نفرین کرد در حق بندگان خدا دعا می‎کند، بندگانی که چون عظمت خدا برای آنها مجسم است و به فکر