توجهشان به ریاست و مقام به عنوان هدف نباشد، بلکه به عنوان وسیله باشد؛ ریاست جمهوری، نخست وزیری، استانداری، فرمانداری، ریاست ارتش، رییس یک اداره بودن، اگر انسان به اینها به عنوان وسیله نگاه کند، وسیله ای برای خدمت به مردم و پیاده کردن دستورات اسلام ارزش دارد، و زحمات انسان هم عبادت است، و پیش خدا هم قرب دارد. اما اگر اینها هدف باشد، و انسان به عنوان هدف به آنها نگاه کند، دین و دنیای خود را بفروشد برای این که به مقامی برسد، این بدبختی است و این همان حکومتی است که حضرت علی (ع) میفرماید: ارزش یک جفت کفش پاره برای من از چنین حکومتی بیشتر است.
و در جای دیگری حضرت خطاب به اشعث بن قیس که استاندار آذربایجان بوده میفرماید: "ان عملک لیس لک بطعمة، ولکنه فی عنقک أمانة"نهج البلاغه عبده، نامه 5 این پست و مقام برای تو طعمه نیست بلکه امانتی است که به دوش تو گذاشته شده است. انسان از طعمه بهره میبرد، ولی در حفظ امانت باید بکوشد و فقط برای انسان مسئولیت دارد.
من به همه برادرانی که دارای پست و مسئولیتی هستند سفارش میکنم که این فرمایش حضرت علی را آویزه گوششان قرار دهند و به مقامی که دارند به عنوان هدف نگاه نکنند، بلکه به عنوان یک وظیفه و مسئولیت به آن نگاه کنند، و بدانند که هرچه پست و مقامشان بالاتر باشد مسئولیت آنها بیشتر است. بنابراین اگر کسی مسئولیت جامعه را به عهده گرفت نباید موجب ناراحتی دیگران بشود بلکه باید شاکر خدا باشند که این مسئولیت را دیگری به عهده گرفت، و این واجب کفایی را دیگری انجام داد، و از آنها ساقط شده است. حال این آقا آمد استاندار شد، امام جمعه شد، ما دیگر وظیفه نداریم و باید خوشحال هم باشیم. کسی که به مقام به عنوان وظیفه نگاه کند نه به عنوان مقام و پست، قهرا از این که دیگری
.jpg)
