آیت‌الله منتظری

خودشان ضربه ای خورده بود و نه دست خالی برگشتند، مال مردم را غارت کردند و افراد را کشتند. بعد حضرت می‎فرماید:

اگر کسی از این غم بمیرد...

"فلو أن امراء مسلما مات من بعد هذا أسفا ما کان به ملوما، بل کان به عندی جدیرا"

(پس اگر مرد مسلمانی بعد از این حوادث از روی تأسف بمیرد نباید ملامتش کرد، بلکه این مردن برای او پیش من سزاوار است.)

این فرمایشات حضرت واقعا دل انسان را آتش می‎زند، که چگونه مردم ساکت بنشینند و مهاجمین این گونه حمله کنند و بکشند و غارت کنند و بدون هیچ گونه خسارت و زخمی پیروزمندانه برگردند.

غم جانسوز و نفرین امام (ع)

"فیا عجبا - والله - یمیت القلب و یجلب الهم اجتماع هؤلاء القوم علی باطلهم، و تفرقکم عن حقکم، فقبحا لکم و ترحا حین صرتم غرضا یرمی: یغار علیکم و لاتغیرون، و تغزون و لاتغزون، و یعصی الله و ترضون"

(شگفتا، به خدا قسم دل را می‎میراند و غم و غصه را برای انسان به ارمغان می‎آورد هماهنگ و متحد شدن این قوم در باطلشان، و تفرق شما از حقتان، زشتی باد بر شما، و غم و غصه همیشه نصیبتان باد، هنگامی که شما گشته اید نشانه تیرهای دشمن، آنها بر شما یورش می‎آورند و شما بر آنها یورش نمی آورید، شما مورد هجوم و جنگ واقع می‎شوید و نمی جنگید و از خود دفاع نمی کنید، خدا معصیت می‎شود و شما راضی هستید.)

سکوت شما علامت رضایت شماست، اگر راضی نبودید حرکتی داشتید. "ترح" یعنی غم و غصه، و "غرض" هدفی را گویند که به طرف آن تیراندازی کنند.