آیت‌الله منتظری

نقل می‎کند که حضرت علی (ع) بعد از وفات حضرت فاطمه زهرا(س) که می‎گوید شش ماه بعد از وفات پیغمبر بوده، بیعت کرد؛صحیح مسلم، ج 3، ص 1380، حدیث 1759 و از نامه بیست و هشتم نهج البلاغه استفاده می‎شود که این بیعت - اگر فرضا انجام شده - از روی اجبار بوده است، این نامه جواب نامه ای است که معاویه برای حضرت علی (ع) نوشته، در قسمتی از این نامه حضرت علی می‎فرماید: "قلت انی کنت اقاد کما یقاد الجمل المخشوش حتی ابایع، و لعمر الله لقد أردت أن تذم فمدحت، و ان تفضح فافتضحت. و ما علی المسلم من غضاضة فی أن یکون مظلوما ما لم یکن شاکا فی دینه و لا مرتابا بیقینه"نهج البلاغه عبده، ج 3، ص 38 و تو ای معاویه گفتی که من را همچون شتری که بینی او را مهار کرده باشند می‎کشیدند تا بیعت کنم، به خدا قسم خواستی مرا مذمت کنی تعریفم کردی، خواستی مرا مفتضح کنی خود را مفتضح و رسوا کردی، بر مرد مسلمان نقصی نیست در این که مظلوم قرار گیرد در صورتی که در دینش محکم باشد.

چرا حضرت علی (ع) برای گرفتن حق خود قیام نکرد؟

در قسمت دوم از این خطبه حضرت جواب از سؤال مقدری را می‎دهد، و آن این که چرا حضرت که از غصب خلافت و رفتار با اهل بیت رسول الله ناراضی بود قیام نکرد تا حق خود را بگیرد؟

حضرت در جواب از این سؤال می‎فرماید:

"و منها: فنظرت فاذا لیس لی معین الا اهل بیتی فضننت بهم عن الموت"

(و از جمله این خطبه است: پس نظر کردم دیدم هیچ کمکی ندارم مگر اهل بیت خودم را، پس بخل کردم از این که آنها شهید شوند.)

"ضن" به معنای بخل است؛ حضرت می‎خواهد بفرماید: همه مردم به جای