کشورهای مختلف میرفتند، به ایران، هندوستان، مالزی، سنگاپور و کشورهای آفریقایی، و هر کجا منبع درآمدی میدیدند به یغما میبردند، ذخائر و معادنی که خداوند برای نفع بشر خلق کرده و باید زیر نظر یک حکومت حق به مصرف مصالح عمومی برسد، به خود اختصاص میدادند. به هرحال یک مدتی پرتقالی ها استعمارگر بودند، مدتی اسپانیایی ها، مدتی انگلیسی ها، و زمانی فرانسوی ها، و الان آمریکا میراث خوار استعمار در دنیا شده، و از ابهت انگلیس کاسته شده است؛ امروز آمریکا در هر کشوری که ذخائر و معادن دارد پایگاه نظامی دارد، پول نفت کشورهای خاورمیانه در بانکهای آمریکاست، آمریکا هر تصمیمی بخواهد نسبت به این کشورها میگیرد.
زمانی سی و پنج نفر سرمایه دار آمریکایی به دعوت محمدرضا شاه به ایران آمده بودند برای سرمایه گذاری - خدا رحمت کند مرحوم حجة الاسلام سعیدی را که در همین رابطه به شهادت رسیدند - آن وقت (سال 1349 ش) در روزنامه نوشته بود یکی از این سی و پنج نفر "راکفلر" است که در هر دقیقه ای ده هزار دلار به ثروتش افزوده میشود. در نظام سرمایه داری این چنین افرادی آزاد هستند به هر نحوی که میتوانند ثروت بیندوزند و به هر گونه که میخواهند ثروت خود را مصرف کنند، در راه عیش و نوش و مصرف مشروبات رنگارنگ و فحشا و منکرات و یا حمایت از ظالمین تا این که سرمایه هایشان را به صورت بمب خوشه ای درآورند و بر سر ملت مسلمان بریزند.
این یک روش در اقتصاد جهان است که هم در تحصیل ثروت آزادند و هم در مصرف آن.
روش دیگر اقتصاد سوسیالیزم است، که به قول آنها مرحله کاملش میشود کمونیزم، در این روش همه کاره دولت است، میگویند: جامعه متبلور میشود در دولت، و چون جامعه متبلور در دولت است پس تولید مال دولت است