آیت‌الله منتظری

جلو بیفتند می‎گویند ریاست طلب هستند و اگر ساکت شوند می‎گویند می‎ترسند، در صورتی که گاهی انسان باید سکوت کند و یک وقت هم باید قیام کند.

علی (ع) ابتدا اگر می‎خواست قیام کند می‎دید نتیجه ندارد، سکوت حضرت از این جهت بود که اگر قیام می‎کرد بی جهت خود و نیروهایش از بین می‎رفت. در این شرایط گرچه جامعه چون رشد ندارد انسان را محکوم کند، اما انسان باید صبر کند تا شرایط فراهم شود، سعی کند شرایط و مقدمات را فراهم کند، رشد و آگاهی به مردم بدهد و بعد قیام کند.

"هیهات بعد اللتیا و التی"

(چه دور است آنچه می‎گویند بعد از آن همه مصیبت های کوچک و بزرگ.)

علی (ع) غیر از جنگ تبوک در همه جنگهای پیغمبر(ص) شرکت داشتند و خود را به مخاطره می‎انداختند، با بزرگان عرب جنگ کردند و از این جهت ضربه های زیادی خوردند، این است که می‎فرماید: خیلی دور است نسبت به من این حرف بعد از آن همه مصیبت ها که من در جنگها دیده ام، من از جنگ و مرگ نمی ترسم.

"اللتیا" مصغر "التی" است، یعنی زن کوچک و زن بزرگ، این یک ضرب المثل در عرب است؛ می‎گویند شخصی زن کوتاه قدی داشت که اذیتش می‎کرد، او را طلاق داد و یک زن بزرگ و بلند قد گرفت او هم بدتر از اولی، او را هم طلاق داد، به او گفتند دیگر زن نمی گیری ؟ گفت: "بعد اللتیا و التی لا أتزوج أبدا" بعد از آن زن کوچک و این زن بزرگ که هر دو برایم مصیبت شده بودند دیگر زن نمی گیرم. حضرت این جمله و مثل را در اشاره به حوادث بزرگ و کوچک زندگی خود به کار می‎برد و آنگاه می‎فرماید:

"والله لابن أبی طالب آنس بالموت من الطفل بثدی أمه"

(به خدا قسم پسر ابی طالب به مرگ از طفل به پستان مادرش مأنوستر است.)