آیت‌الله منتظری

خطبه 2 (درس 37)

و من خطبة له (ع) بعد انصرافه من صفین:

"أحمده استتماما لنعمته، و استسلاما لعزته، و استعصاما من معصیته، و أستعینه فاقة الی کفایته؛ انه لا یضل من هداه، و لا یئل من عاداه، و لا یفتقر من کفاه؛ فانه أرجح ما وزن، و أفضل ما خزن. و أشهد أن لا اله الا الله وحده لا شریک له، شهادة ممتحنا اخلاصها، معتقدا مصاصها، نتمسک بها أبدا ما أبقانا، و ندخرها لا هاویل مایلقانا، فانها عزیمة الایمان، و فاتحة الاحسان، و مرضاة الرحمن، و مدحرة الشیطان"

بحث ما درسهایی از نهج البلاغه بود، امروز خطبه دوم را شروع می‎کنیم. ایراد این خطبه هنگامی بوده که حضرت امیر(ع) از جنگ صفین برگشته بودند. جنگ صفین دومین جنگ مهم حضرت بود که با معاویه و ارتش او در محلی به نام "صفین" اتفاق افتاد. صفین نزدیک حلب و اکنون در کشور سوریه واقع شده است.

شکر نعمت و انگیزه های آن

"أحمده استتماما لنعمته، و استسلاما لعزته، و استعصاما من معصیته"