پیامبران که از جانب خدا هستند باید امتیازی از سایر افراد بشر داشته باشند که ما به وسیله آن امتیاز بتوانیم تشخیص بدهیم که آنها از ناحیه خدا هستند. پس باید کارهایی را که افراد بشر از انجام آن عاجزند و فقط با قدرت خدا انجام میشود انجام دهند.
سنخیت معجزه و ادعای پیامبری از این قرار است که ادعای پیامبری ادعای ارتباط با خداست و معجزه نیز در اثر ارتباط با خدا انجام میشود. امام صادق (ع) در اینجا میخواهد همین مسأله معجزه را تثبیت کند، لذا میفرماید: "ثم ثبت ذلک فی کل دهر و زمان مما أتت به الرسل و الانبیاء من الدلائل و البراهین" یعنی پیامبری انبیا در هر زمان ثابت شد از آنچه پیامبران از دلیلها و برهانها آورده اند؛ منظور همان معجزات آنهاست؛ "لکیلا تخلو ارض الله من حجة" خداوند پیامبران را با معجزه میفرستاد تا زمین خدا از حجت خالی نباشد؛ معنای حجت در درس پیش گفته شد. "یکون معه علم یدل علی صدق مقالته و جواز عدالته" پیامبر که حجت خداست با او نشانه ای هست که همان معجزه اش میباشد و دلالت میکند بر این که پیغمبر راستگوست و حکم عدالتی که آورده است باید اجرا شود.
این حدیثی بود که از امام صادق (ع) آمده است.اصول کافی، ج 1، ص 168، کتاب الحجة، باب الاضطرار الی الحجة حدیث سوم همین کتاب الحجة کافی داستان هشام بن حکم است و مباحثه ای است که او با عمرو بن عبید داشت.
استدلال هشام برای لزوم وجود حجت الهی در هر زمان
هرچند در ذهن هشام موضوع امامت بوده، ولی بیان او عام است و لزوم وجود حجت در هر زمانی از طرف خدا را ثابت میکند.
یونس بن یعقوب میگوید: نزد امام صادق (ع) بودم و جمعی از اصحاب ایشان و
.jpg)
