آیت‌الله منتظری

خطبه 1 (درس 22)

"ثم بسط الله سبحانه له فی توبته، و لقاه کلمة رحمته، و وعده المرد الی جنته، و أهبطه الی دار البلیة"

در درسهای گذشته به اینجا رسیدیم که حضرت آدم در اثر اغوای شیطان و خوردن از شجره ممنوعه از بهشت رانده شد. در اینجا روایات زیادی دارد که وقتی حضرت آدم از بهشت رانده شد سالها مشغول گریه و زاری به درگاه خدا بود حتی تا سیصد سال هم گفته شده است، و در این مدت آدم و حوا به قدری تحلیل رفته بودند که وقتی با هم روبرو شدند همدیگر را نشناختند با این که در بهشت با هم بودند؛ و روایتی دارد که در روز هشتم ذی الحجة یکدیگر را دیدند و در فکر فرو رفتند که کجا همدیگر را دیده اند و لذا روز هشتم ذی الحجة را روز "ترویه" (فکر کردن) می‎گویند، تا این که در روز نهم ذی الحجة همدیگر را شناختند و به یادشان آمد که در بهشت با هم بوده اند و لذا این روز را روز "عرفه" (شناسایی) نامیده اند؛منهاج البراعة، ج 2، ص 117 در هر صورت حضرت آدم سالها گریه و زاری کرد تا این که خداوند