آدم یک گناه کرد و گناه او هم ترک اولی بود، مع ذلک مبغوض شد و از بهشت برین و از مقام قرب حق و مرافقه ملائکة الله مطرود شد، پس ما با این همه گناه و عصیان چه خواهیم کرد؟ اگر چنانچه هر شب چند دقیقه ای کارهای روزانه خود را در نظر بیاوریم، برخوردها، صحبت ها، جلسه هایی که داشته ایم، معلوم میشود که ما خیلی گرفتاریم. مخصوصا هر کس هر اندازه مقامش بالاتر باشد مسئولیت و گرفتاریش زیادتر است؛ اگر یک عالم روحانی مورد توجه مردم باشد و یک قدم کج بگذارد، چه بسا جامعه ای را از حق و حقیقت منحرف کند. شعر عربی هم به این مضمون گفته اند:
ای انسان فراموش کرده ای که خدا آدم را با یک گناه از بهشت بیرون کرد؟! تو چطور با این همه معصیت امید داری به بهشت بروی ؟! پس حداقل توبه کن که خدا وعده داده است و راه توبه باز است. البته امید فقط بدون عمل و بدون جبران گذشته ها ظاهرا فایده ای ندارد، ما باید زمینه عدل و بخشش خدا را فراهم کنیم. قرآن کتاب درس است، کتاب عبرت است، داستان سرایی و قصه گویی نمی کند.
گناه شیطان چه بود؟
گناه شیطان استکبار بود یعنی خود را بزرگ حساب کرد. خودبینی او سبب شد که به طور کلی مطرود رحمت حق شود. حضرت علی (ع) خطبه قاصعه را که
.jpg)
