آیت‌الله منتظری

- شاید اشخاصی که در بادها تحقیقاتی دارند برایشان روشن باشد - این است که اگر عذاب باشد باد از یک سو می‎آید و با فشار همه چیز را با خود می‎برد، ولی اگر رحمت باشد از چند سو باد می‎وزد و قهرا فشاری وارد نمی شود، زیرا فشار یکدیگر را خنثی می‎کنند و آنچه به شکل رحمت است می‎ماند؛ و در اینجا نیز چون رحمت خدا منظور است حضرت علی (ع) "ریاح" استعمال نموده اند.

نقش کوهها در زمین

"و وتد بالصخور میدان ارضه"

(و اضطراب و جنبش زمین را با سنگهای سنگین، میخکوب و رام نمود.)

"وتد، وتد و اوتد" همگی به یک معنی است. منظور از سنگهای سخت کوههای سنگی است، زیرا بعضی کوهها تپه است ولی کوههای سنگی نوعا در ته زمین از ریشه به هم متصل اند، نظیر استخوان بندی انسان. "میدان" از ماده "ماد یمید" به معنای جنبش است، و گفتن نام میدان بر زمینهای وسیع برای این است که سابقا هنگام اسب دوانی اسبها را به آنجا می‎آوردند.

به هرحال کوهها حالت جنبش و لرزش زمین را مانع می‎شوند؛ این معنا در قرآن هم آمده است مثلا می‎فرماید: (القی فی الارض رواسی أن تمید بکم)سوره نحل، آیه 15 خداوند در زمین موجودات ثابتی را قرار داده است تا شما را حفظ نماید و این موجودات ثابت "رواسی" همان کوهها هستند. "رواسی" جمع "راسیة" است مثل "طوالب" که جمع "طالبة" می‎باشد. "تمید" هم از ماده "میدان" است، یعنی مبادا که زمین بلرزد و شما را هم بلرزاند. "میدان" مصدر است و معمولا فعلهایی که معنی حرکت دارند مصدرشان بر وزن "فعلان" است مثل جولان، فوران و حیوان.

پس این مطلبی را که حضرت علی (ع) می‎فرمایند در قرآن هم هست، حالا