نه جنبه نبوت و رسالت را. و این جمله بهترین شاهد است که مراد پیامبر(ص) از "مولاه" نسبت به علی (ع)، همان اولویت و ولایتی است که خود بر مردم داشته است؛ لذا پس از گرفتن اقرار و تصدیق از حاضرین مبنی بر اولویت خود بر دیگران فرمود: "من کنت مولاه..."، که قهرا جز بر امامت و ولایت حضرت علی (ع) و اولویت او بر دیگران منطبق نخواهد شد.
ثالثا: از مجموعه شرایط و قرائن هنگام ایراد سخن فوق توسط رسول اکرم (ص) معلوم میشود که پیامبر درصدد بیان امر مهمی هستند که در سرنوشت همه مسلمانان اهمیت زیادی دارد و آن مسأله نمی تواند صرف توصیه به دوست داشتن علی (ع) باشد.
انتخاب آخرین سال عمر و در هنگامه وداع خویش با بسیاری از مسلمانان، که از آن پس دیگر موفق به زیارت او نشدند، دستور به جمع شدن همه مردم - چه قافله هایی که از پیش رفته و یا آنهایی که هنوز نرسیده بودند - و نیز گرفتن اقرار از مردم به اولویت خویش و بلند کردن دست علی (ع)، برخی از این قرائن است؛ و بسیار بعید است که با این قرائن پیامبراکرم (ص) فقط از مردم خواسته باشد علی (ع) را نیز همانند او دوست بدارند؛ علاوه بر اینکه دوستی اهل بیت (ع) و علاقه پیامبر(ص) به ذوی القربی، در مقاطع گوناگونی از پیش کرارا بیان شده بود.
رابعا: بنابر نقل کتاب النص و الاجتهاد از طبری و ترمذی و بسیاری از بزرگان اهل سنت - نظیر ابن حجر در کتاب خود: "الصواعق المحرقة" - پیامبراکرم (ص) قبل از مطرح نمودن ولایت حضرت علی (ع)، علاوه بر گرفتن اقرار از حاضرین به توحید الهی و رسالت خود که از
.jpg)
