و مقصود از رسیدن به یقین، یقین به غیب عالم و ملکوت آن است؛ چنان که قرآن در مورد حضرت ابراهیم (ع) فرموده است: (و کذلک نری ابراهیم ملکوت السموات والارض و لیکون من الموقنین)سوره انعام، آیه 75. "و ما این چنین ملکوت و باطن آسمانها و زمین را به ابراهیم نشان دادیم تا او از صاحبان یقین گردد".تفسیر المیزان، ج 1، ص 273 ذیل آیه شریفه 124 سوره بقره.
و اساسا دیدن ملکوت و حقیقت همه اشیاء امری است که خداوند انسانها را به آن ترغیب کرده است، چنانکه میفرماید: (او لم ینظروا فی ملکوت السموات والارض و ما خلق الله من شئ...)سوره اعراف، آیه 185. "چرا در ملکوت و باطن آسمانها و زمین و هر آنچه خدا خلق کرده است نظر و دقت نمی کنند؟" و امام کسی است که عالم ملکوت یعنی باطن این عالم به بهترین وجه ممکن برای او منکشف و ظاهر، و مؤید به تأیید الهی شده باشد.
سپس در ادامه کلام در رابطه با عصمت و لزوم آن برای کسی که دارای مقام امامت میباشد میگوید:
"و چنین شخصی جز معصوم نمی تواند باشد، زیرا در ذیل آیه: (و اذ ابتلی ابراهیم ربه بکلمات...) آمده است: (قال و من ذریتی قال لا ینال عهدی الظالمین)سوره بقره، آیه 124. "- ابراهیم - گفت: و از ذریه من - کسی به این مقام میرسد؟ - و خدا گفت: عهد من به ظالمین نمی رسد". در این آیه امامت به "عهد خداوند" تعبیر
.jpg)
