"من مات و لم یعرف امام زمانه مات میتة الجاهلیة"مضمون این روایت علاوه بر طرق شیعه، از طریق اهل سنت نیز در حد تواتر نقل شده است؛ از جمله در کتب ذیل: المعجم الکبیر، ج 19، ص 388؛ حلیة الاولیاء، ج 3، ص 224؛ مجمع الزوائد، ج 5، ص 225؛ کنزالعمال، ج 1، ص 103؛ مسند احمد حنبل، ج 4، ص 96؛ شرح المقاصد، ج 5، ص 239. "هر کس بمیرد و امام زمان خود را نشناسد به مرگ جاهلیت مرده است". و از این حدیث استفاده میشود که زمین در هیچ زمانی از امام حقی - که برترین انسان کامل است و عدم شناخت او موجب مردن جاهلی است - خالی نخواهد بود.
2 - واسطه فیض بودن امام (ع)
برای توضیح این معنا لازم است به حقیقت امامت از نظر قرآن توجه شود.
در این رابطه مرحوم علامه طباطبایی در تفسیر المیزان در ذیل آیه شریفه: (و اذ ابتلی ابراهیم ربه بکلمات)سوره بقره، آیه 124. توضیحاتی دارد که چکیده آن از نظر شما میگذرد:
"امامت موهبتی است الهی غیر از موهبت نبوت، رسالت و ریاست دین و دنیا و خلافت و حکومت و مطاع بودن. و از این رو خداوند پس از اینکه حضرت ابراهیم (ع) دارای مقام نبوت و رسالت بود در اواخر عمر پس از ابتلائات و امتحانات شدیدی او را برای چنین مقامی برگزید و فرمود:
.jpg)
