اولا: چنانکه گفته شد اصل تحقق معجزه هر پیامبری برای پیروان حاضر و ناظر او از قضایای مشاهدات و برای دیگران هم از متواترات است و به هرصورت امری بدیهی است و شبهه در تحقق معجزات آنان مانند شبهه کردن در اصل وجود خود آن پیامبران شبهه در مقابل امری بدیهی است.
و ثانیا: این شبهه منحصر به معجزاتی است که فعلی گذرا بوده و زمان آن گذشته است، مانند احیاء موتی، یدبیضأ و مانند اینها؛ ولی این شبهه در مورد قرآن که معجزه شریعت جاویدان و حضرت خاتم است و طبعا به خاطر خاتم بودن شریعت باید معجزه آن هم جاویدان باشد، جایگاهی ندارد و با پذیرش اعجاز قرآن گزارشات آن هم در مورد تاریخ پیامبران پیشین و معجزات آنان، قابل اعتماد و یقینی میباشد، لکن باید در رتبه اول اعجاز قرآن و وحی بودن آن به عنوان اصل موضوعی برای نویسنده پذیرفته شده باشد و درصورت عدم پذیرش، برای وی اثبات گردد. و در بحث تحدی قرآن و پاسخ به شبهات نویسنده، اعجاز قرآن ثابت شده است. و اثبات اعجاز قرآن - که لازمه آن، وحی بودن قرآن است - هیچگاه متوقف بر اثبات معجزات پیامبران پیشین نمی باشد تا گفته شود: استدلال به آن مستلزم دور است. پس از اثبات اعجاز قرآن و وحی بودن آن، ناچاریم گزارشهای آن را در مورد معجزات پیامبرانی مانند
.jpg)
