آیت‌الله منتظری

که شاید از راههای عادی باشد را منتفی می‎دانستند، وگرنه در مقابل کار حضرت موسی (ع) آن را مطرح می‎کردند و می‎گفتند: ممکن است کار او از راههای عادی باشد و نه از راه اراده الهی، در حالی که مسأله سحر را پیش کشیدند و ساحران هم در مقابل او درماندند و فهمیدند که وی با اراده ای متصل به اراده الهی چنان اعجازی نموده است و فرعون هم به ساحرانی که به حضرت موسی (ع) ایمان آوردند گفت: (انه لکبیرکم الذی علمکم السحر)سوره طه (20)، آیه 71 و سوره شعراء (26)، آیه 49.: "او همان بزرگ و معلم شماست که به شما سحر را آموخته است."

از این رو کار حضرت موسی (ع) برای عموم آن مردم هم می‎تواند حجت باشد، زیرا گذشته از حسن سابقه آن حضرت و سلامت در افکار، رفتار و کردار او با شواهد و قرائن و نظر کارشناسان سحر و جادو اطمینان پیدا کردند که چنین کاری جز از راه اراده الهی نمی تواند باشد.

نتیجه گیری

از آنچه ذکر شد روشن گشت که شبهات و احتمالات نویسنده که در رابطه با اولین خصوصیت معجزه برشمرد، در ذهن مردم معاصر حضرت موسی (ع) و فرعونیان، هیچ جایگاهی نداشته است.