آن ملاک بودن قرآن برای صحت روایات منقول از پیامبراکرم (ص) و ائمه طاهرین (ع) میباشد. شیعه بعد از این که برای قبول و عمل به روایات وثوق به صدق راویان حدیث را شرط کرده، شرط دیگری را نیز معتبر و لازم دانسته است؛ و آن عدم مخالفت مضمون حدیث با قرآن کریم است.
روایات مستفیضی از ائمه اهل البیت (ع) رسیده است که هر حدیثی مخالف قرآن باشد ما آن را نگفته ایم، یا آنچه را مخالف قرآن است رها کنید و آن باطل و زخرف است و آن را به دیوار بزنید. حضرت امام صادق (ع) از پیامبراکرم (ص) نقل کرده اند که فرمودند: "همانا برای هر حقی، حقیقتی است و برای هر امر صواب و درستی نوری است. پس آنچه را با کتاب خدا موافق است بگیرید و آنچه را مخالف است ترک و رها نمایید."اصول کافی، ج 1، ص 69، باب الاخذ بالسنة و شواهد الکتاب.
بنابراین شیعه امامیه مطابق این اخبار مستفیضه، قرآن را میزان صحت روایات قرار داده و هر روایتی را - هرچند سند آن صحیح باشد - با قرآن میسنجد؛ قرآنی که هیچ باطلی در آن راه ندارد، و فقه شیعه بر همین اساس بنا شده است، تا چه رسد به اعتقادات آنان.