صفحه ۴۴۳

می‎گویند گوینده در مقام بیان و تفهیم است.(همان گونه که عقلا می‎گویند وی توجه داشته و ناهوشیار نیست) پس کلام مفید اطلاق است مگر خلافش ثابت شود.

(فرهنگ تشریحی اصطلاحات - ص...)

مقام ثبوت، بحث از امکان وجود چیزی است که آیا به طور کلی چنین مسئله ای در عالم تصور امکان و یا صحت وجود دارد یا نه و پس از ثبوت، در مرحله اثبات از این بحث می‎شود که برای این مسئله آیا دلیلی وجود دارد یا نه ؟

(مبانی فقهی - ج 2، ص 195)

مقدمات حکمت: یک اصطلاح اصولی است و بیشتر علمای اصول آن را سه چیز می‎دانند. یک : احراز این معنی که مولی در مقام بیان بوده، دوم: عدم وجود چیزی که دلالت داشته باشد که این کلام مقید است، سوم: قدر متیقنی در بین نباشد، که در این صورت با احراز این سه مقدمه نتیجه می‎گیریم که چون مولی حکیم است باید از کلام او مطلق اراده شود.

(مبانی فقهی - ج 2، ص 241)

مقید: بسته شده و بندشده و به زنجیر کشیده شده، باقید و شرط، مقابل مطلق. اطلاق و تقیید دو صفت نسبی معنا هستند که به اعتبار اتحاد لفظ و معنا به لفظ نسبت داده می‎شوند، نسبی بودن آنها به خاطر این است که لفظ ممکن است از جهتی مطلق و از جهت دیگر مقید باشد مثلا هر گاه لفظ بنده را به قید ایمان به کار ببریم از جهت ایمان مقید است ولی از جهت زن یا مرد بودن یا سیاه و سفید بودن و غیره مطلق است.

(فرهنگ اصطلاحات اصول ج 9 ص 140)

ملاکات احکام: ملاک یعنی علت و منشاء، ملاک یا تنصیصی است یا تردیدی یا تشبیهی. 1 - ملاک تنصیصی: وقتی که ملاک و علت قطعی حکم از طرف شارع مشخص شده

ناوبری کتاب