آیت‌الله منتظری

را به همشهریانش داد.استبصار ‏200/4، کتاب فرایض، باب میراث سائبه.

در استبصار پس از نقل این دو روایت آمده است: "این دو روایت منافاتی با روایت های پیشین ندارد، زیرا اینها آنچه که واقع شده است را بیان کرده و آن اینکه امیرالمؤمنین (ع) ترکه وی را به همشهریان میت داد، و شاید این کار حضرت به خاطر برخی مصالح بوده، زیرا بر اساس آنچه گفتیم اگر مال ویژه آن حضرت باشد می‎تواند هر گونه که بخواهد مصرف کند و یا به هر که بخواهد بدهد."عن خلاد، عن ابی عبدالله(ع) قال: کان علی (ع) یقول فی الرجل یموت و یترک مالا و لیس له احد، اعط المال همشاریجه. (وسائل ‏551/17، ابواب ولاء ضمان الجریرة، باب 4، حدیث 1).

4 - از صدوق روایت شده است که گفت: در روایت دیگر بدین مضمون آمده است: "کسی که بمیرد و وارثی نداشته باشد میراث وی برای همشهریان اوست." صدوق گوید: "هنگامی که امام آشکار باشد، اموال - آن میت - برای امام است؛ و زمانی که غایب باشد، مال او برای همشهریان اوست در صورتی که وارث و خویشاوندان نزدیکی در آن شهر نداشته باشد."عن خلاد، عن السری یرفعه الی امیرالمؤمنین (ع) فی الرجل یموت و یترک مالا لیس له وارث، قال: فقال امیرالمؤمنین (ع): اعط المال همشاریجه. (وسائل ‏552/17، ابواب ولاء ضمان الجریره، باب 4، حدیث 2).

5 - در مقنعه آمده است: "امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب (ع) ترکه کسی را که وارثی از طریق حسب و نسب و مولی نداشت به بینوایان شهر و همسایگان بیچاره و دوستان وی به خاطر مصلحتی که می‎دید تقسیم می‎کرد، چون آنان نیازمند بودند و آن حضرت در پی خیرخواهی برای زیردستان بود و این اموال از انفال محسوب می‎شد و به