حال آنکه خداوند متعال میفرماید: "از مردم نهراسید و از من بترسید"فلاتخشوا الناس واخشون. (مائده (5)44/). و نیز میفرماید: "مردان و زنان مؤمن برخی از آنها اولیای برخی دیگر هستند، امر به معروف و نهی از منکر مینمایند."المؤمنون و المؤمنات بعضهم اولیاء بعض یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنکر. (توبه (9)71/). خداوند سبحان بر امر به معروف و نهی از منکر به عنوان دو فریضه ابتدا نموده، بدان جهت که آگاه است اگر آن دو در جامعه ادا و اقامه شود تمام فرایض چه فرایض سخت و چه آسان اقامه میگردد و این بدان جهت است که امر به معروف و نهی از منکر وسیله دعوت به اسلام همراه با بازگرداندن حقوق افراد ستمدیده، مخالفت با ستمگر، تقسیم بیت المال و غنائم و گرفتن صدقات و واجبات مالی از جای خود و مصرف آن در جایگاه به حق خودش میباشد، و شما ای جماعت (علما) جماعتی هستید که به علم مشهورید و به خوبی نامور و به خیرخواهی معروف، و به خاطر انتسابتان به خدا در نفوس و دلهای مردم با ابهت، افراد شریف از شما میترسند و افراد ضعیف به شما احترام میگذارند و افرادی که بر آنها فضیلتی و تسلطی ندارید شما را بر خویش مقدم میدارند.
در برآوردن حوایج مردم هنگامی که از دستیابی به آن محروم گردند شفاعت میکنید، و در کوچه و بازار با هیبت پادشاهان و کبکبه بزرگان راه میروید. آیا تمامی اینها که به آن نائل شده اید جز به خاطر امیدی است که بر شما میرفت که قیام به حق کنید؟ اکنون شما را چه میشود که بیشترین حقوق الهی را زیرپا گذاشته اید؟ شما حق پیشوایان به حق را سبک شمردید و حق ضعیفان را پایمال ساختید اما آنچه را به گمان خود، حق خویش میدانستید مطالبه کردید. شما هرگز نه مالی را در راه خدا از دست دادید و نه جانتان را برای آنکه خلقش کرده هیچ گاه به مخاطره افکندید و نه با هیچ قوم و عشیره ای در جهت خدا دشمنی و مبازه کردید. شما بهشت و همنشینی با پیامبران الهی و امان از عذاب جهنم را از خداوند آرزو میکنید ولی من بر شما - ای کسانی که از خدا آرزوی بهشت دارید - میترسم که نقمتی از نقمت های الهی شما را فرا گیرد؛ چرا که شما از کرامت الهی به چنین مقام و منزلتی دست یافته اید اما آن کس را که خداوند واقعا بزرگش شناخته گرامی نمی دارید با اینکه شما خود به خاطر خدا در میان بندگان خدا مورد احترام هستید.