آیت‌الله منتظری

"بر امام صادق (ع) وارد شدم و به آن حضرت عرض کردم: به خدا سوگند سزاوار نیست شما ساکت بنشینید (و قیام نکنید). حضرت فرمود: "چرا ای سدیر؟" گفتم: به خاطر دوستان و شیعیان و یاوران زیادی که دارید؛ به خدا سوگند اگر برای امیرالمؤمنین (ع) به اندازه شما دوست و شیعه و یاور می‎بود، در حکومت وی طایفه های تیم وعدی طمع نمی ورزیدند. حضرت فرمود: "ای سدیر، تعداد اینان چند نفر می‎تواند باشد؟" گفتم: صدهزار؛ فرمود: "صدهزار؟" گفتم: بله، و بلکه دویست هزار؛ فرمود: "دویست هزار؟" گفتم: بله، بلکه نصف دنیا. آن حضرت لحظه ای ساکت ماند، آنگاه فرمود: "آیا آماده هستی با هم به ینبع برویم ؟" عرض کردم: بلی. حضرت دستور داد تا یک الاغ و یک استر زین کردند، پس من سبقت گرفتم تا سوار الاغ شوم، حضرت فرمود: می‎شود الاغ را در اختیار من گذاری ؟" گفتم: استر زیباتر و برازنده تر است، فرمود:"الاغ برای من راهوارتر است." من از الاغ پیاده شدم، آن حضرت سوار الاغ شد و من سوار استر و به اتفاق به راه افتادیم، هنگام نماز فرا رسید، حضرت فرمود: "ای سدیر، پیاده شو تا نماز بخوانیم." آنگاه فرمود: "این زمین شوره زار است و نماز در آن جایز نیست." آنگاه باز به حرکت خود ادامه دادیم تا به زمین سرخ رنگی رسیدیم، چشممان به پسربچه ای افتاد که بزغاله هایش را می‎چرانید، حضرت فرمود: "ای سدیر، به خدا سوگند اگر به تعداد این بزغاله ها شیعه داشتم نشستن برای من روا نبود" آنگاه از مرکب پیاده شدیم و نماز گزاردیم. چون از نماز فراغت یافتیم به سوی بزغاله ها رفتم و آنان را شمارش کردم، تعداد آنها هفده رأس بود."کافی ‏242/2، کتاب ایمان و کفر، باب قلة عدد المؤمنین، حدیث 4، این روایت به صورت کامل در جلد اول به هنگام بررسی روایات مورد استناد اهل سکوت درج و مورد بررسی قرار گرفت.