یا اینکه انتخابات در دو مرحله صورت گیرد، بدین گونه که مردم افراد خبره را انتخاب کنند و خبرگان رهبر را برگزینند، چنانچه در قانون اساسی ایران برای انتخاب پیشوا و رهبر جامعه این گونه پیش بینی شده است.(۱)در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران برای تعیین رهبر یا شورای رهبری این گونه آمده است: هرگاه یکی از فقهای واجد شرایط مذکور در اصل پنجم این قانون از طرف اکثریت قاطع مردم به مرجعیت و رهبری شناخته و پذیرفته شده باشد، همان گونه که در مورد مرجع عالیقدر تقلید و رهبر انقلاب آیت الله العظمی امام خمینی چنین آمده است، این رهبر ولایت امر و همه مسؤولیتهای ناشی از آن را به عهده دارد. در غیر این صورت خبرگان منتخب مردم درباره همه کسانی که صلاحیت مرجعیت و رهبری دارند بررسی میکنند. هرگاه یک مرجع را دارای برجستگی خاص برای رهبری بیابند او را به عنوان رهبر مردم معرفی مینمایند، وگرنه سه یا پنج مرجع واجد شرایط رهبری را به عنوان اعضای شورای رهبری تعیین و به مردم معرفی میکنند. که در این صورت اشتباه و خطا به حداقل میرسد؛ زیرا شناخت مردم هر شهر نسبت به فرد خبره شهر خویش آسانتر از شناخت یک نفر که شایسته ولایت و حکومت در کل جامعه است میباشد، و در اینجا نکته ای است شایان تأمل.
در هر صورت محول کردن انتخاب به عامه مردم بدون محدودکردن آن، با فرض اینکه اکثر مردم تحت تأثیر هواها و جوهای سیاسی قرار گرفته یا ناآگاه به مصالح و مفاسد هستند جدا مشکل است.
در کلام سیدالشهداء امام حسین (ع) به هنگام فرود در سرزمین کربلا آمده است:
بلی اگر فرض شود که اکثر مردم اهل عدالت و علم و آگاهی و رشد سیاسی هستند، شرکت آنان در انتخاب رهبر بی اشکال است؛ چنانچه پوشیده نیست. برای روشن ترشدن بحث در این زمینه بجاست به آنچه در مسأله هشتم نگاشتیم مراجعه شود.