قضاوت در عصر غیبت از جانب فقها مخالفتی ننموده اند و بلکه با وجود اینکه اینان معصوم نبوده و احتمال خطا در قضاوت و عملشان میرفته است، انجام چنین اموری را برای آنان واجب شمرده اند. پس چگونه همین معنی را در حفظ نظام اسلام و سیاست ملتزم نگردیده اند؟ [با اینکه در روایات به لزوم حکومت و اداره امور مسلمانان تأکید بیشتری شده است ]. امام (ع) در همین روایت [روایت عبدالعزیز که پیش از این خوانده شد] فرمود:
حال با توجه به این گونه روایات [که برای امامت تا این اندازه اهمیت قائل است ] آیا میتوان به این معنی ملتزم گردید که در عصر غیبت همه این امور تعطیل شده و خداوند سبحان از نظام یافتن جامعه اسلامی و اصلاح دنیا و عزت مؤمنین و اقامه فرایض و حراست از مرزها و کرانه های اسلامی صرفا به خاطر غیبت امام معصوم (ع) دست برداشته است ؟! آیا عقل و شرع به ما اجازه میدهد که در زمان طولانی غیبت، مسلمانان را بی سرپرست و بی پناه تحت سیطره دست نشاندگان کفر و فساد و صهیونیست های طغیانگر رها کرده و به عذر انتظار فرج و تشکیل دولت حضرت مهدی (عجل الله فرجه) و آمدن امام معصوم اقدامی در جهت رهایی آنان و تشکیل حکومت اسلامی نکنیم ؟!
آیا این فرمایش حضرت علی (ع) نیست که میفرماید:
آیا این فرمایش امام موسی بن جعفر(ع) نیست که به علی بن یقطین که در آن زمان وزیر هارون الرشید بود میفرماید:
.jpg)
