حقیقت زنان هم در اداره منزل و هم در کارهای بیرون منزل دخیل و مؤثرند، و این نکته ای است قابل توجه.
زن و مسأله طلاق، ارث، قصاص و دیات
با توجه به تفاوتهای طبیعی که در خلقت زن و مرد مطرح گردید، حکمت قرار دادن طلاق به دست مردان و تفاوتی که بین زن و مرد در میراث و دیات مقرر گردیده مشخص میشود؛ زیرا ضرر طلاق برای خانواده و جامعه بسیار زیانبار است و اگر به دست زن قرار داده شده بود هر روز به عنوانهای مختلف در شرایطی که احساسات بر وی غلبه میکرد و عواطف وی برانگیخته میشد شوهر خویش را طلاق میداد و زندگی خود و خانواده اش را به تباهی میکشانید؛ اما چون روح اندیشه و تدبیر و توجه به عاقبت کارها درمرد قویتر است و معمولا مرد هنگامی که به عاقبت زشت طلاق و زیانهایی که به خود و خانواده اش وارد میشود میاندیشد از ارتکاب بدان خودداری نموده و کمتر به چنین عمل شنیعی دست میزند. به همین جهت خداوند سبحان بر اساس حکمت خویش با قرار دادن قیود و شرایطی این اختیار را به مردان سپرده است.
اما در مورد اختلاف میراث مرد و زن، هنگامی که به مجموع مردان و زنان در انتقال ثروتها از نسلی به نسل دیگر توجه کنیم درمی یابیم که مال در تولید و تکثیر و نگهداری نیاز به عقل و تدبیر و معامله و معاشرت دارد.
لذا خداوند سبحان در این مرحله به دلیل مراعات کرامت انسانی زنان، اختیار دو ثلث را به دست مرد سپرده است [چون حفظ مال و ثروت کار آسانی نیست ] و اما در مرحله خرج کردن و مصرف نمودن اموال، زنان با مردان غالبا مساوی هستند، به علاوه شاید مصارف زن در بعضی موارد به خاطر خریدن تجملات از مرد هم بیشتر باشد، و اولاد هم که به هر دو مربوط است و رساندن مخارج زن و بچه و تأمین نفقه عیال هم بر مرد واجب است. پس بر این اساس گذشته از تصرف ثلث خویش که به ارث میبرد در حداقل نصف مجموع اموال شوهر خود نیز بدین وسیله شریک میگردد. با این حساب در مرحله نگهداری و مالکیت [که با زحمت و مشقت تواءم است ] دو سوم در اختیار مرد قرار داده شده، و در مرحله تصرف و مصرف دو سوم نصیب زن میگردد. پس در این صورت اگر ظلمی هم شده به مرد شده است نه به زن. و اما تفاوت "قصاص" و "دیه" در زن و مرد شاید به این دلیل بوده که مرد به خاطر داشتن عقل و تدبیر بیشتر، فایده وجودی او در زندگی اجتماعی بیشتر از زن است؛ از آن جهت که مرد نان آور خانواده است و کارهای سخت و عمران و ساختمان و اختراعات و کارهای فکری دقیق عملا به عهده وی گذاشته شده و در قیمت گذاری دیه، عقل و تدبیر ملاک است.