آیت‌الله منتظری

می‎نویسند و همین نوشته ها سبب می‎شود که هم مسئولین بالا چشمشان را باز کنند و اشکالات را برطرف کنند و هم مردم دلگرم شوند، دنیای امروز جوری نیست که این چیزها را بتوانیم مخفی کنیم، چه بسا خیلی چیزها را روزنامه ها و رادیو تلویزیون نمی گویند اما رادیو لندن یا صدای آمریکا مثلا می‎گویند، و این باعث می‎شود که مردم به آنها گوش بدهند و از رسانه ها ی داخلی ناامید و دلسرد شوند، در نظام اسلامی باید مردم آزادانه بتوانند حرفشان را بزنند، اگر یک نفر هم در جایی اشتباه کرد بتوانند بگویند در این مساله اشتباه کرده، چون به غیر از چهارده معصوم (ع) هیچ کس معصوم نیست، تازه پیغمبر(ص) با اینکه معصوم بود خدا به او می‎فرماید: "و شاورهم فی الامر" یعنی کارها را با مشورت انجام بده؛ و خود حضرتش بارها می‎فرمودند: "اشیروا علی " مرا راهنمایی کنید. این آقایان در جنگ گاهی اشتباه داشتند ولی همیشه می‎گفتند نخیر کارهایی که ما انجام دادیم درست بوده است، تا این اواخر هم که امام با پذیرش قطعنامه 598 فرمودند جام زهر را نوشیدم باز هم می‎گفتند کارهای ما درست بوده است ! نه، به این شکل صحیح نیست. در خیلی موارد در جنگ ما اشتباه کردیم و همان اشتباهات باعث شد که کار به اینجا بکشد،مردم ما خیلی مسائل را می‎فهمند، مرتب سرپوش گذاشتن روی اشکالات دردی را دوا نمی کند، یکدفعه خدای نکرده منفجر می‎شود و هیچکس هم کاری نمی تواند انجام دهد، باید به همه مردم احترام گذاشت و آنها را در انقلاب شریک دانست، فقط ما چهارتا آخوند که انقلاب نکرده ایم و قیم مردم که نیستیم؛ این طور نیست که ما بگوییم در هر صورت مردم باید به دنبال ما بیایند و اگر اشتباه هم کردیم بگویند درست است و به دنبال اشتباه ما بیایند! این عقیده من بود که باید مردم را که صاحبان اصلی انقلاب و حکومت و کشور هستند در جریان گذاشت، به همین خاطر هم من تذکراتی می‎دادم، گاهی به امام تذکر می‎دادم گاهی به مسئولین تذکر می‎دادم، این را وظیفه خودم می‎دانستم و هیچ هدفی نداشتم جز اینکه خون شهدا هدر نرود و مردم در صحنه بمانند، حالا هم اگر احساس کنم که حرفم اثر دارد می‎گویم، به نظر من در جمهوری اسلامی باید صداقت، قاطعیت و صراحت لهجه در کار باشد و این به نفع کشور است. اینکه می‎بینیم مردم عموما در مسائل سکوت می‎کنند به این معنا نیست که مسائل را نمی فهمند بلکه به این جهت است که مردم ایران عموما مردم متهتکی نیستند؛از طرف دیگر مگر ما در شعارهایمان