نوید خیلی این طرف و آن طرف رفت من هم به آنها کمک کردم، با وزارت صنایع تماس گرفتیم با آقای طبسی تماس گرفتیم تا بالاخره این کارخانه را که یک کارخانه مفصلی هم بود برای این منظور تاسیس کردند.
ما در ابتدا روی سیاست خارجی زیاد نظر داشتیم، چون در اوایل انقلاب میدیدیم افرادی که توسط وزارت خارجه یا جاهای دیگر به خارج فرستاده میشوند معمولا با شئون اسلامی هماهنگ نیستند و عموما همان نیروهای قبل از انقلاب بودند. عمده هدف ما از تاسیس دانشگاه امام صادق (ع) این بود که افرادی در این دانشگاه تربیت شوند که با زبانهای مختلف آشنایی داشته باشند و مبانی و مسائل اسلام را بدانند و با علوم جدید و مسائل روز دنیا هم آشنا شوند، به همین خاطر در برنامه های آنها هم زبان و مسائل سیاسی و هم مسائل فلسفی و عقاید اسلامی برنامه ریزی شده بود، هدف ما این بود که این افراد با تربیت صحیح اسلامی تربیت شوند تا از آنها در سفارتخانه های مختلف جمهوری اسلامی، خانه های فرهنگ و کارهای تبلیغی خارج از کشور استفاده شود، خلاصه هدف ما این بود که اینها در حقیقت مبلغ اسلام در خارج از کشور باشند، روی همین اصل هم ما به آنها خیلی کمک کردیم؛ این تشکیلات یک اساسنامه ای داشت و در آن اساسنامه ریاست عالیه آن به عهده من گذاشته شده است، من هم جزو هیات موسس بودم و هم ریاست عالیه را داشتم، آیت الله مهدوی کنی هم از طرف من برای ریاست آنجا منصوب شد.
ضمنا وقتی که من در پاریس بودم مرحوم تولیت خدمت مرحوم امام آمده بود و اصرار داشت اموال خود را در اختیار ایشان قرار دهد و بعد معلوم شد شرکتی به نام "شرکت طاهر" تاسیس کرده و اموال خود را برای مصارف فرهنگی و خیرات در اختیار هیات امنای آن قرار داده است، بعد ظاهرا بین هیات امنا و همسر مرحوم تولیت مناقشاتی پیدا شده بود و به راهنمایی آقای حاج سید رحیم خانیان -که یکی از امنای جامعه الامام الصادق (ع) است - پیش من آمدند و اظهار کردند اموال در اختیار جامعه الامام الصادق (ع) قرار گیرد. در آن جلسه من این امر را قبول کردم و چیزی نوشتم (پیوست شماره 81) ولی گفتم: "اولا بجاست اموال تخمیس شود چون من بعید میدانم ایشان اموال را تخمیس کرده باشند و ثانیا نظر مرحوم تولیت به کارهای فرهنگی در قم بود، باید اقلا ده مدرسه در قم ساخته شود چون مدارس برای بچه ها در
.jpg)
