(فألهمها فجورها و تقواها) .در این آیه شریفه به مسأله حسن و قبح عقلی که در علم کلام قدیم و جدید مورد بحث است اشاره شده است، و دلالت دارد بر این که انسان به وسیله الهام و به حسب فطرت و خلقت الهی قادر است خوبی ها و بدی ها را درک کند و فجور و تقوا و عدالت و ظلم را تشخیص دهد. بنابراین اختلاف افراد و جوامع بشری در تشخیص عدالت و ظلم و خوبی ها و بدی ها اغلب مربوط به مصادیق و موارد عدل و ظلم است نه اصل آنها.
همچنین قرآن در جایی دیگر میفرماید: (و أوحینا الی ام موسی أن أرضعیه ) سوره قصص (28)، آیه 7. "و ما وحی کردیم به مادر موسی که او را شیر بدهد."
از این آیات و از کلام حضرت زهرا(س) به خوبی استفاده میشود که الهام و وحی اختصاص به انبیاء و اولیاء ندارد و به انسانهای عادی نیز الهام میشود؛ علاوه بر این که وحی نسبت به بعضی حیوانها هم در قرآن آمده است؛ مانند: زنبور عسل: (و أوحی ربک الی النحل ) سوره نحل (16)، آیه 68. ولی
.jpg)
