یعنی: الان دیگر دیر شده است و ما با ابوبکر بیعت کرده و پیمان بسته ایم و شرعا نمی توانیم عهد و بیعت خود را بشکنیم و زیر پا بگذاریم؛ اما اگر علی (ع) همان اول کار میآمد و این مطالب را به ما میگفت، ما هیچ گاه او را تنها نمی گذاشتیم و با ابوبکر بیعت نمی کردیم !البته از مفهوم کلام مهاجر و انصار این طور فهمیده میشود که آنها - اگرچه فرض شود در گفتار خود صادق هستند و قصد کذب ندارند - در حال حاضر نیز قصد جبران گذشته را ندارند؛ بلکه تنها آمده اند تا خود را تبرئه کنند و بگویند: اگر ما اکنون از ابوبکر حمایت میکنیم، به خاطر این است که قبل از آن که علی (ع) از ما تقاضای بیعت کند ما با ابوبکر بیعت کرده ایم، و حال که با او عهد و پیمان بسته ایم و بیعت خود را محکم کرده ایم دیگر نمی توانیم از او دست برداریم. در حالی که مسأله امامت و رهبری را پیامبراکرم (ص) در غدیر خم روشن فرمودند، و حضرت امیر(ع) را از سوی خداوند به امامت منصوب کردند؛ پس با این وضع، بیعت با ابوبکر اصلا باطل بوده است.
فقالت (س) : (الیکم عنی، فلا عذر بعد تعذیرکم و لا أمر بعد تقصیرکم )
(پس حضرت زهرا(س) فرمود: دور شوید از من، پس دیگر بعد از عذرخواهی های غیرصادقانه عذری باقی نمانده است، و بعد از این تقصیر [و گناه ] شما امری وجود ندارد.)
"تعذیر" به عذر غیرصحیح و برخلاف حقیقت گفته میشود؛ یعنی: بعد از آن که تقصیر کرده و علی (ع) را خانه نشین کردید و به اهل بیت پیامبر(ص) جسارت روا داشتید، حالا که کار از کار گذشته، آمده اید و عذر میآورید؟!