"منی" به معنای مبتلا شدن است، و "بهم" جمع "بهمة" است و به آدمهای شجاعی که منطق و استدلال سرشان نمی شود میگویند. گاهی اوقات شاه در رژیم گذشته این گونه افراد را استخدام میکرد تا به بعضی از خواسته های خود برسد. یک آدمهایی که شجاعند ولی منطق سرشان نمی شود. پیغمبر(ص) گرفتار یک چنین آدمهایی بود، تا این که با زحمت های زیاد آنها را کنار زد و راه را برای پیشرفت اسلام هموار کرد.
پیامبر(ص) به شجاعانی از عرب مبتلا شدند که همانند گرگ درنده خو بودند. خصلت گرگ درندگی است و اندازه و احتیاج سرش نمی شود، همین طور گوسفندان را میدرد؛ مثل شیر و پلنگ و دیگر درندگان نیست که به اندازه احتیاجش شکار کند، بلکه هرچه جلوی راهش باشد میدرد. اینها نیز گرگ صفت و درنده خو بودند و کارشان قتل و غارت بود و از منطق بویی نبرده بودند.
معمولا اهل کتاب - بخصوص مسیحی ها - اهل حمله و یورش نبودند، ولی پیامبر(ص) مبتلا به بعضی از اینها بودند که حتی از دستورات تورات و انجیل خودشان هم تمرد و سرپیچی میکردند، مثل یهودی های مدینه که باعث خیلی از جنگ ها علیه پیامبر(ص) بوده و با کفار و مشرکان هم دست و هم پیمان شده بودند.