آیت‌الله منتظری

نوشته است: برخی ستارگان و کواکب را نزدیک ترین موجودات به خدا دانسته و حوادث عالم را به آنها مربوط می‎دانستند. آنها را تقدیس می‎کردند و برایشان شکل و صورت می‎ساختند. در ایران آتش را شبیه ترین چیز به نور خورشید دانسته و به جهت برتری نور بر ظلمت به تقدیس آن می‎پرداختند.همان، ص 236 - 237.

روح تقدیس گر انسان گاه بت می‎ساخت و آن را مظهر خدای عالم می‎دانست و به عبادت او می‎پرداخت و به تدریج از این مظهر، خود خدا را اراده می‎کرد و خدای عالم از ذهن ها و دل ها رخت برمی بست؛ و گاه انسانها سراغ موجودات مقدسی می‎رفتند که توانایی فوق العاده ای از خود نشان داده بودند و کسانی فرشتگان را شریک خدا می‎دانستند و مردمانی برای برخی از پیامبران الهی جایگاهی در حد خدا قائل بودند و آنها را در حد پرستش ستایش می‎کردند، در حالی که کارشان بر حدس و گمان استوار بود.

مثلا در مورد پیامبر بزرگ خدا، حضرت عیسی (ع)، از آنجایی که با عنایت ویژه خداوند تولدی خارق العاده داشت و بدون پدر خلق شد،سوره آل عمران (3)، آیات 45 و 47. در دوران نوزادی در گهواره سخن گفت،سوره مریم (19)، آیات 29 و 30. معجزات بزرگی مثل زنده کردن مرده، شفای بیماری پیسی و شفای کور مادرزاد انجام داد،سوره آل عمران (3)، آیه 49. در چشم مردم به حدی بزرگ جلوه کرد که او را در ردیف خدا قرار دادند. در قرآن آمده است که خداوند به عیسی (ع) فرمود: آیا تو به مردم گفته ای که من و مادرم را بدون نظر داشت خدا، دو خدا برای خود بگیرید؟! (و اذ قال الله یا عیسی ابن مریم أ أنت قلت للناس اتخذونی و أمی الهین من دون الله ).سوره مائده (5)، آیه 116) . و این در حالی بود که عیسی (ع) هرگز چنین ادعایی نداشت. ذکر چنین ماجرایی در قرآن کریم از جانب خداوند گویای این حقیقت است که هیچ موجودی را هر چند خود او از مقربان درگاه الهی باشد، نمی توان و نباید در جایگاهی فراتر از خودش قرار داد و در ردیف خدا جا داد و یا برای او در عالم نقشی مستقل قائل شد.