آیت‌الله منتظری

یخرجهم من الظلمات الی النور).سوره بقره (2)، آیه 257.

5 - ایمان مؤمن را به آنچه دارد قانع می‎سازد و وی هیچ گاه به خود اجازه نمی دهد که برای به دست آوردن امکانات بیشتر به حریم دیگران تجاوز کند؛ بلکه از حق خود به دیگران می‎بخشد و همواره در راه بهبود وضعیت دیگران مجاهدت می‎کند. به بندگان خدا علاقه مند است و حرمت آنها را پاس می‎دارد. اهل عفو و عفاف است. چنین روحیه ای باعث می‎شود که جامعه ای خداپسندانه به وجود بیاید، آن هم به صورت داوطلبانه و به دور از هر گونه قهر و اجبار.

6 - مؤمنان مورد لطف و عنایت ویژه خداوند هستند. (انا لننصر رسلنا والذین آمنوا فی الحیاة الدنیا)سوره غافر (40)، آیه 51. "ما تحقیقا پیامبرانمان و کسانی را که در دنیا ایمان آوردند یاری می‎کنیم." خداوند برکات خود را به خاطر ایمان مؤمنان بر آنان نازل می‎کند. (و لو أن أهل القری آمنوا و اتقوا لفتحنا علیهم برکات من السماء و الارض )سوره اعراف (7)، آیه 96. "اگر اهل آبادیها ایمان می‎آوردند و تقوا پیشه می‎کردند، برای آنان برکاتی را از آسمان و زمین می‎گشودیم."

7 - ایمان مؤمن را به کار خیر وامی دارد و بر او مراقب دائمی و درونی قرار می‎دهد و از شر و فتنه انگیزی باز می‎دارد. با این وصف، جامعه مؤمنان جامعه ای آکنده از عشق به خدا و احترام به خلق خداست. انسانهای چنین جامعه ای با نشاط و شاداب زندگی می‎کنند و مشکلات و نقص ها را برادرانه و با همیاری برطرف می‎سازند.

علم و ایمان

در آغاز این توضیح مبرم به نظر می‎آید که مراد ما از علم در اینجا، علم به معنای اعم یعنی آگاهی است؛ و منظور از آن علم اصطلاحی مانند علم تجربی نیست.

میان علم و ایمان تفاوت وجود دارد. اگرچه در ایمان نوعی معرفت و آگاهی مندرج است، اما ایمان علم نیست و علم هم ایمان نیست؛ و متقابلا حتی میان این