آیت‌الله منتظری

انس می‎گوید: رسول خدا(ص) فرمود: "در شب معراج بر قومی گذشتم که صورتهای خود را با پنجه هایشان خراش می‎دادند. از جبرئیل پرسیدم اینها چه کسانی هستند؟ گفت: اینها کسانی اند که از مردم غیبت می‎کردند و به آبروی آنها لطمه وارد می‎کردند."فیض کاشانی، محجة البیضاء، ج 5، ص 251.

غیبت علامت بیماری و آشفتگی روانی غیبت کننده است. شخصی که به غیبت دیگران می‎پردازد از کمبود شخصیت رنج می‎برد و به این وسیله می‎خواهد کمبود شخصیت خود را جبران کند. از امام علی (ع) نقل شده: "الغیبة جهد العاجز"سید رضی، نهج البلاغه، حکمت 461، ص 556. "پشت سر دیگران حرف زدن کار انسان ناتوان است." و نیز از ایشان نقل شده است: "طوبی لمن شغله عیبه عن عیوب الناس"سید رضی، نهج البلاغه، خطبه 176، ص 243. "خوشا به حال آن کسی که عیب خودش او را از عیب جویی دیگران باز دارد." امام جعفر صادق (ع) از پیامبراکرم (ص) نقل کرده که آن حضرت فرمودند: "ای جماعتی که به زبان اسلام آورده و ایمان به دلتان وارد نشده است، مسلمانان را سرزنش نکنید و از عیب های مخفی آنان جستجو نکنید؛ زیرا کسی که زشتی های مسلمانان را جستجو کند، خداوند زشتی های او را جستجو می‎کند؛ و کسی که خداوند عیوبش را جستجو کند، او را رسوا می‎سازد، اگر چه در خانه اش باشد."کلینی، کافی، ج 2، ص 354، حدیث 2. و نیز از رسول خدا(ص) نقل شده است: "کل المسلم علی المسلم حرام دمه و ماله و عرضه"شهید ثانی، کشف الریبة عن احکام الغیبة، ص 52. "بر هر مسلمانی خون و مال و آبروی مسلمان دیگر حرام است."

ارتکاب گناه غیبت در همه افراد یکسان نیست؛ برخی از روی کینه توزی و با قصد کوچک کردن دیگران دست به این عمل می‎زنند، و عده ای از روی ناآگاهی و غفلت از عواقب دنیوی و اخروی غیبت مرتکب آن می‎شوند؛ در این بین جمعی هستند که به گناه خود واقف اند، ولی سعی می‎کنند با توجیهات بی اساس حرام