آیت‌الله منتظری

آیا نمی شنوید سخن اهل آتش را که می‎گویند: ما را نه شفیعانی هست و نه دوستان صمیمی." امام علی (ع) در در وصیتی به فرزندش امام حسن (ع) درباره دوستی فرموده است: "با اهل خیر و خوبی در آمیز تا از آنان شوی، و از اهل شر جدا شو تا از آنان بر کنار باشی."سید رضی، نهج البلاغه، نامه 31، ص 403. و نیز آن حضرت فرموده است: "ناتوانترین مردم کسی است که نتواند برای خود دوستی بگیرد، و ناتوانتر از او کسی است که دوست به دست آورده را از دست بدهد".همان، حکمت 12، ص 470. البته افراط در دوستی مذموم است، چنان که افراط در دشمنی هم سرزنش شده است. حضرت علی (ع) می‎فرماید: "دوست خود را به اندازه متعارف دوست بدار، بسا روزی دشمن تو گردد؛ و دشمنت را به اندازه متعارف دشمن بدار، بسا روزی دوست تو گردد."همان، حکمت 268، ص 522.

در کلام دیگری از آن حضرت نقل است: "کسانی که دیگران را برای خدا دوست داشته باشند، در روز قیامت در زمینی یاقوتی و سبز در سایه عرش پروردگار خواهند بود. صورتهای آنها به شدت سفید و از نور خورشید درخشنده تر خواهد بود. همه ملائکه مقرب الهی و انبیای مرسل به جایگاه آنان غبطه می‎خورند. مردم می‎پرسند: اینهاکیانند؟ جواب داده می‎شود: اینان کسانی اند که برای خدا همدیگر را دوست داشته اند."کلینی، کافی، ج 2، ص 126، حدیث 7.

رفاقت و دوستی اگر بر اساس هوا و هوس و برای رفع نیاز موقت باشد، پا برجا نخواهد بود. با اشخاصی باید دوست شد که مایه رشد و کمال انسان بوده و از نشست و برخاست با آنان بهره ای برده شود. "دوستی یک نوع خویشاوندی است."سید رضی، نهج البلاغه، حکمت 211، ص 506. دوست باید انسان عاقلی باشد و باید از دوست نادان پرهیز کرد. امام صادق (ع) فرموده است: "ایاک و مصادقة الاحمق"فیض کاشانی، محجة البیضاء، ج 3، ص 311. "از دوستی با شخص نادان بپرهیز."