آیت‌الله منتظری

بنابراین دعا، نیایش و ارتباط انسان با خدا با راهنمایی دین و توجه به ضوابط اعتقادی است؛ به گونه ای که با یاد دادن کلمات و مفاهیمی خاص، انسان خداجو را هدایت می‎کند؛ و در قالب اعتقادات صحیح و لازم، شور و شوق و دلبستگی و تحرک و پویایی را به انسان می‎بخشد. به این جهت دعا و طلب کردن و خواندن، سنتی از سنت های خدا و حرکتی در مسیر تکامل انسان می‎باشد و اجابت آن هم در همین مسیر و بر وفق قاعده است. عمیق ترین مضامین دعا در قرآن کریم و روایات اهل بیت (ع) رسیده است. در سوره حمد به ما یاد می‎دهد که همواره در پنج وقت از شبانه روز بخوانیم: (اهدنا الصراط المستقیم ‏ صراط الذین أنعمت علیهم غیر المغضوب علیهم و لا الضالین )سوره فاتحه (1) آیات 5 - 7. "ما را به راه راست هدایت فرما، راه آنان که بر آنان انعام کرده ای نه راه مغضوبین و گمراهان." و در سوره های دیگر این درخواست ها متنوع می‎شود، مثل بخشایش گناهان،سوره آل عمران (3)، آیات 16) - 17) . راهنمایی به نیکی ها،سوره بقره (2)، آیه 128) . تمنای وسیله زندگی در دنیا و توشه آخرت با هم،سوره بقره (2)، آیات 200 - 202. رهایی از ستمکاران؛سوره نساء (4)، آیه 75. چنان که در ادعیه رسیده از اهل بیت (ع) مانند دعای کمیل، دعای ابوحمزه ثمالی و دعای مکارم الاخلاق، به وضوح خداشناسی، انسان شناسی، اصول اخلاقی، اصول اجتماعی و حقوق افراد نسبت به هم و بیان ایده ها و آرزوهای انسانی نشان داده می‎شود و والایی خواسته های معنوی در دعا مشخص می‎گردد.

البته نباید گمان کنیم دعا فرار از مسؤولیت و دور شدن از خطرها و جانشین اندیشیدن و فعالیت و تلاش است. دعا خواندن به این معناست که در کنار کوشش و فکر، کاستی ها و تردیدهای خود را جبران کنیم و با اتکا به قدرت خدای رحیم و رحمان، او را در موفقیت راه و کسب فضائل بخوانیم. پیامبر اسلام و اهل بیت او که