آیت‌الله منتظری

لا خرتک کانک تموت غدا"؛نوری، میرزا حسین، مستدرک الوسائل، باب 25 از ابواب طهارت، ج 1، ص 146، حدیث 1) ؛ صدوق، من لا یحضره الفقیه، باب المعایش، ج 3، ص 94، حدیث 4. "چنان برای دنیایت عمل کن که گویا برای همیشه هستی، و برای آخرتت چنان باش که گویا همین فردا می‎میری." مؤمن میان رفتن از این دنیا و ماندن در آن را چنان با هم جمع می‎کند که هم آماده رفتن است و هم مانند کسی است که سالیان درازی می‎خواهد بماند. او دل در گرو دنیا ندارد.

زهد با رهبانیت تفاوت اساسی دارد. رهبانیت محکوم است و بدعت. "کسانی به حسب ظاهر آن را برای رضا و خشنودی خدا ساخته و پرداخته اند، در حالی که خدا از آنان نخواسته بود و به رغم این، باز چنان که شایسته بود آن را مراعات نکردند."سوره حدید (57)، آیه 27. رهبانیت اجتناب از تمامی موهبت های مادی الهی است. اسلام استفاده از زینت و روزی پاک و پاکیزه را نه تنها نهی نکرده، بلکه استفاده بجا از آن را تشویق هم کرده است.سوره اعراف (7)، آیه 32. اگر سرگرمی به دنیا و نعمت های آن سد راه تعالی شود، مخالف با زهد خواهد بود. "ای مؤمنان ! مبادا سرگرمی به مال و فرزندانتان شما را از یاد خدا غافل کند، و هر کس چنین باشد بدون تردید زیانکار است."سوره منافقون (63)، آیه 9.

نقل شده است: "روزی رسول خدا(ص) مردم را موعظه کرد و از اوصاف قیامت سخن گفت. حاضران در جلسه منقلب شده و گریه کردند. ده نفر از میان آن جمع در خانه عثمان بن مظعون گرد آمده و تصمیم گرفتند که روزها را روزه گرفته و شب ها را بیدار مانده و به عبادت بپردازند و در رختخواب نیارامند، گوشت نخورند و با همسرانشان همبستر نشوند، از عطر استفاده نکنند و لباسهای خشن بپوشند، دنیا را رها کنند و از جامعه دوری گزینند. برخی از آنان تصمیم گرفتند خود را اخته کنند. این خبر به رسول خدا(ص) رسید. آن حضرت به منزل عثمان بن مظعون تشریف برد و از همسر وی پرسید: آیا آنچه از شوهرش نقل شده درست است ؟ همسر عثمان