آیت‌الله منتظری

بصرته و من ابصر الیها اعمته"سید رضی، نهج البلاغه، خطبه 82، ص 106) . "آن کس که دنیا را وسیله دیدن قرار دهد بینا شود، و هر کس که به آن [به عنوان هدف ] چشم دوزد نابینا گردد." بنابراین استفاده از دنیا در این راستا و بهره مندی از خوبی ها و زیبایی هایش نه تنها منع نشده که ترغیب هم شده است؛ چنان که خداوند می‎فرماید: (قل من حرم زینة الله التی أخرج لعباده و الطیبات من الرزق، قل هی للذین آمنوا فی الحیوة الدنیا خالصة یوم القیامة)سوره اعراف (7)، آیه 32. "بگو چه کسی زینت های خدا را که برای بندگان خود آفرید حرام کرده و از روزی حلال و پاکیزه منع کرده است ؟ بگو این نعمت ها در دنیا برای اهل ایمان است و خالص این نعمت ها نیز [بدون هیچ ناراحتی و محنتی و بهتر از اینجا] در آخرت برای آنان است."

زهد

"زهد" بی رغبتی به دنیاست و درباره آن سفارشهای فراوانی رسیده است. پیامبر اکرم (ص) فرمود: "اگر می‎خواهی خدا تو را دوست داشته باشد زاهد باش.""ازهد فی الدنیا یحبک الله"، سنن ابن ماجه، ج 2، ص 1374، حدیث 4102. امام صادق (ع) فرموده است: "من زهد فی الدنیا، اثبت الله الحکمة فی قلبه"کلینی، کافی، ج 2، ص 128، حدیث 1) . "هر کس در دنیا زهد بورزد، خداوند حکمت را در قلبش وارد می‎کند." زهد مقامی عالی است که انسان را به درجاتی بلند از معنویت می‎رساند. امام علی (ع) فرموده است: "زهد دارایی انسان است."سید رضی، نهج البلاغه، حکمت 4، ص 469. حقیقت زهد روی گردانی از چیزی به سوی امر بهتر است. و بنابراین روی گردانی از هر چیزی زهد نیست. زهد شوریدگی و ژنده پوشی نیست. خود را شبیه درویشان و گدایان کردن و مریض و بی حال نمایاندن زهد نیست. زهد رغبت نداشتن و دل نبستن به دنیاست.

انسان زاهد کسی است که در همین دنیا زندگی می‎کند و از مواهب آن استفاده می‎نماید، اما خود را همانند مسافری می‎داند که مدت سفرش محدود است و باید خودش را آماده نماید تا به سوی مقصد حرکت کند. انسان زاهد در این دنیا و با امکانات آن زندگی می‎کند، بی آن که چنان شیفته آن شود که از هدف باز بماند. در روایتی از امام معصوم (ع) نقل شده است که: "اعمل لدنیاک کانک تعیش ابدا واعمل