دنیا خانه راستی است برای کسی که به آن راست بگوید، و سرای راحتی است برای کسی که آن را باور دارد، و خانه بی نیازی است برای کسی که از آن توشه اندوزد. محل عبادت و بندگی دوستان خدا و محل نمازگزاردن ملائکه، فرود آمدن وحی و محل تجارت دوستان خداست که در آن رحمت را به دست میآورند و سودشان بهشت است."سید رضی، نهج البلاغه، حکمت 131، ص 492.
از امام صادق (ع) نقل است که: "دنیا بهترین یار برای تحصیل آخرت است."صدوق، من لا یحضره الفقیه، باب المعایش، ج 3، ص 94، حدیث 2. و نیز فرموده است: "از ما نیست کسی که دنیا را برای آخرتش و آخرتش را برای دنیا ترک نماید."همان، حدیث 3.
2 - اگر منظور از دنیا دلبستگی و تعلق خاطر به زر و زیور آن، خوردنی ها و نوشیدنی ها و مال و جاه آن باشد، به طوری که شخص اینها را هدف خود قرار بدهد، مذموم است و باید از آن اجتناب کرد؛ زیرا چنین دلبستگی هایی باعث میشود انسان از یاد خدا غافل شود و از هدف اصلی که رسیدن به کمال و ساختن آخرت است باز ماند.
به عبارت دیگر اگر به دنیا به دیده مقدمه و وسیله نگاه شود و مزرعه آخرت قرار گیرد، مذمت ندارد و ارزشمند است؛ ولی کسی که دنیا را هدف خود قرار دهد، همانند مسافری است که در بین راه خود را سرگرم منظره ای زیبا بکند و از رسیدن به مقصد باز ماند و یا به قدری خود را سرگرم منزلگاههای راه نماید که گویا مسافر نیست و منزلگاهش همان جاست. بنابراین مذمت هایی که از دنیا شده به لحاظ هدف قرار دادن آن در مقایسه با آخرت است. امیرالمؤمنین (ع) فرمود: "من ابصر بها
.jpg)
