صفحه ۳۴۰

هر کس که دیگری را با من در کارش شریک کند، از او نمی پذیرم مگر آن که خالص برای من باشد." بهترین عمل در صورتی که فاقد نیت خالصانه باشد بی فایده است. حتی درباره کشته شدگان در معرکه جنگ و جهاد در راه خدا آمده است: روز قیامت برخی کشته شدگان در جهاد بازخواست می‎شوند؛ وقتی آنان ادعا می‎کنند که در راه خدا کشته شده اند، جواب داده می‎شود: تو به این قصد به جنگ رفتی تا بگویند شجاع هستی.نوری، میرزاحسین، مستدرک الوسائل، باب 12، مقدمة العبادات، ج 1، ص 111، حدیث 7. و چنین است که ملاک قبولی عملی مانند جنگ در راه خدا، به نیت عامل آن بستگی دارد. در صورتی که شرکت کننده در جهاد فی سبیل الله قصد الهی داشته باشد، جهاد او را به رتبه ای عالی می‎رساند؛ و اگر نه حتی اگر خون شخص هم در این راه ریخته شود، مقامی به دست نخواهد آورد.

مولوی در مثنوی درباره مظهر کامل اخلاص، داستانی را این گونه پرداخته است: sheer

از علی آموز اخلاص عمل ____ شیر حق را دان منزه از دغل
در غزا بر پهلوانی دست یافت ____ زود شمشیری برآورد و شتافت
او خدو انداخت در روی علی ____ افتخار هر نبی و هر ولی
آن خدو زد بر رخی که روی ماه ____ سجده آرد پیش او در سجده گاه
در زمان انداخت شمشیر آن علی ____ کرد او اندر غزا اش کاهلی
گشت حیران آن مبارز زین عمل ____ وز نمودن عفو و رحمت بی محل
گفت: بر من تیغ تیز افراشتی ____ از چه افکندی، مرا بگذاشتی ؟
آن چه دیدی بهتر از پیکار من ؟ ____ تا شدی تو سست در اشکار من
آن چه دیدی که چنین خشمت نشست ؟ ____ تا چنان برقی نمود و باز جست ؟
در شجاعت شیر ربانیستی ____ در مروت خود که داند کیستی مولوی، مثنوی، دفتر اول، ص 162، تصحیح نیکلسون؛ و همچنین شرح استعلامی، بیت 3735، ص 175، با گزینش.
psheer

صفحه ۳۳۹ صفحه ۳۴۱
ناوبری کتاب