انسان به بیراهه نرود و یا کمترین آفت را داشته باشد. انبیای الهی پیشوایان برگزیده هدایت یافته و شایسته ای هستند که خداوند متعال آنان را به عنوان نمونه های تربیت شده ای با آموزه ها و تعالیم آسمانی خود به بشر عرضه و معرفی کرده است. قرآن کریم در سوره انعام پس از یادآوری سلسله انبیا و نام بردن تعدادی از آنان، خطاب به پیامبراکرم (ص) میفرماید: (أولئک الذین هدی الله فبهدیهم اقتده )سوره انعام (6)، آیه 90. "پیامبران کسانی اند که خدا آنان را هدایت کرد، تو نیز به هدایتشان اقتدا کن." نکته بسیار مهم در آیه این است که خداوند برای دعوت به پیروی از انبیا نفرموده است: "فبهم اقتده"، به آنان اقتدا کن؛ بلکه امر کرده است که به هدایت آنان اقتدا شود: (فبهدیهم اقتده)، و امتیاز آنان را هدایت شدن از جانب خدا دانسته است؛ و همین جنبه است که باید در الگوگیری مورد نظر باشد.
کسانی را باید الگو قرار داد که نقطه اتکا و مثبتی در آنها باشد. پیروی و الگوگیری باید از سر آگاهی و به قصد استفاده معنوی و پیشرفت باشد.
همه انبیای الهی پیشوا و الگوی انسانها در ابعاد مختلف دینی، اخلاقی و اجتماعی هستند؛ ولی در قرآن از میان آنان دو پیامبر عظیم الشأن به ویژه به عنوان سرمشق و الگو معرفی شده اند. یکی ابراهیم خلیل الله (ع) است که خداوند درباره آن حضرت میفرماید: (قد کانت لکم أسوة حسنة فی ابراهیم والذین معه )سوره ممتحنه (60)، آیه 4. "بی تردید برای شما مؤمنان الگویی شایسته در ابراهیم و پیروانش وجود دارد." و دیگری وجود مقدس پیامبر خاتم (ص) است که درباره آن حضرت میفرماید: (لقد کان لکم فی رسول الله أسوة حسنة لمن کان یرجو الله والیوم الاخر و ذکر الله کثیرا)سوره احزاب (33)، آیه 21. "البته برای شما رسول خدا الگوی خوبی است، برای آن کس که به خدا و روز قیامت امیدوار باشد و خدا را بسیار یاد کند."
.jpg)
