آیت‌الله منتظری

امامت خاصه

امامت پس از پیامبر(ص)

خداوند، حضرت محمد(ص) را به عنوان آخرین فرستاده خود برای جهانیان مبعوث کرد. آن حضرت تمام همت خود را در اعتلای اسلام صرف کرد، تا جایی که حاضر بود جان خود را نیز برای آن فدا کند. صدها تن از بهترین افراد امت را برای این هدف تقدیم کرد. با همه تلاشها و مجاهدتها، به خوبی می‎دانست که اسلام هنوز همه حجاز را فرانگرفته و در دلها ریشه ندوانیده است. دو قدرت آن دوران (ایران و روم) در برابر اسلام مقاومت می‎کردند. آن حضرت به خلق و خوی عرب، به تعصبات قبیلگی و خانوادگی آنان آشنا بود؛ می‎دانست هنوز رسوم دوران جاهلی در عمق جان مردم ریشه دارد؛ می‎دانست منافقان به دنبال فرصت برای ضربه زدن به اسلام هستند؛ می‎دانست دنیاپرستی و جاه طلبی خطری است که به خصوص بزرگان اصحاب را تهدید می‎کند. او می‎دانست که امت اسلام در معرض خطرند و امکان بازگشت به دوران جاهلیت وجود دارد. قرآن مجید به این حقیقت تلخ هشدار داده بود. (و ما محمد الا رسول قد خلت من قبله الرسل أفان مات أو قتل انقلبتم علی أعقابکم )سوره آل عمران (3)، آیه 144) . "همانا محمد[(ص)] فرستاده ای است از جانب خدا که پیش از او نیز فرستادگانی بوده اند. آیا اگر بمیرد یا کشته شود، شما عقب گرد می‎کنید [به جاهلیت برمی گردید]؟." پیامبر(ص) حتی نگرانی خود را از این وضعیت خبر داده و فرموده بود: "روز قیامت گروهی از اصحاب را در صف اصحاب شمال قرار می‎دهند. عرض می‎کنم: خدایا اینان اصحاب منند! و پاسخ داده می‎شود: تو نمی دانی که آنان پس از تو چه کردند. و آنگاه من همانند عیسی می‎گویم: (و کنت علیهم شهیدا ما دمت فیهم فلما توفیتنی کنت أنت الرقیب علیهم )سوره مائده (5)، آیه 117) . "تا در میان آنان بودم گواه و ناظر بر ایشان