صفحه ۲۱۷

امامت

امام به معنای پیشواابن منظور، لسان العرب، ج 1، ص 109) . و مقتداجوهری، صحاح اللغة، ج 5، ص 1865) . است. این کلمه احتمال دارد از "امام" به معنای جلو یا از "ام" به معنای اصل و یا از "ام" به معنای قصد، ریشه گرفته باشد.برای تفصیل بیشتر در این زمینه، ر.ک : دراسات فی ولایة الفقیه، ج 1، ص 74. استعمال این کلمه در معنای یاد شده در قرآن و حدیث رایج است. از امام صادق (ع) نقل است: پیشوایانی که در قرآن از آنها یاد شده دو دسته اند: خداوند می‎فرماید: و آنان (انبیا) را پیشوای مردم قرار دادیم تا به امر ما هدایت کنند؛ و در جای دیگر می‎فرماید: و آنان (فرعونیان) را پیشوایانی قرار دادیم که به آتش دعوت می‎کنند.کلینی، کافی، ج 1، ص 216، حدیث 2. در روایتی از امیرالحاج نیز امام تعبیر شده است: "سر فان الامام لایقف"حر عاملی، وسائل الشیعة، باب 5 از ابواب احرام الحج والوقوف بعرفة، ج 13، ص 525، حدیث 1) . "حرکت کن، زیرا امام توقف نمی کند."

اگر چه امامت به پیشوایی معنا شده که شامل افراد خوب و بد می‎شود، اما در اصطلاح شیعه "امام" به شخصیتی با عظمت روحی و به دور از هر گونه پلیدی و گناه گفته می‎شود که از جهت علمی و عملی الگوی مردم باشد.

اهمیت امامت

امر امامت از چنان اهمیتی برخوردار است که خداوند از آن به عنوان عهد و پیمان خود یاد کرده و فرموده است: (لا ینال عهدی الظالمین )سوره بقره (2)، آیه 124) . "پیمان من به

ناوبری کتاب